Ό,τι ζεις, εσύ το έχεις επιλέξει....

                 

                

Ό,τι ζεις το έχεις επιλέξει

Όλα όσα μας συμβαίνουν γίνονται  επειδή εμείς τα ζητήσαμε. Ακόμα και όσα φαίνονται να συμβαίνουν πέρα από τη δική μας επιθυμία ή έλεγχο και αυτά τα έχουμε επιλέξει. Όχι ως γεγονότα, αλλά ως τρόπο που στεκόμαστε απέναντί τους.

Στοχάσου: τα γεγονότα υπάρχουν από μόνα τους ή η γνώμη μας γι’ αυτά τα καθορίζει και ενδεχομένως τα φέρνει σε ύπαρξη;

….η μεγάλη αλήθεια είναι πως τα γεγονότα είναι αφ’ εαυτού τους ουδέτερα. Ούτε καλά, ούτε κακά. Ο τρόπος που θα τα ερμηνεύσουμε θα τους αποδώσει την ιδιαίτερη ποιότητα τους, αλλά και νόημα. Γιατί από μόνα τους δεν έχουν! Αποκτούν το νόημα που εμείς τους δίνουμε.

Υπάρχει και κάτι ακόμα πιο παράδοξο. Όχι μόνο τα γεγονότα στερούνται νοήματος, αλλά και αυτό που τους δίνουμε εμείς δεν έχει καν σχέση με την αλήθεια. Κάθε αποφαντική θέση μας, όσο τεκμηριωμένη και αν φαίνεται είναι στηριγμένη σε ελλιπείς πληροφορίες. Όποια κρίση και αν κάνουμε είναι περιορισμένη από την ίδια την αδυναμία μας να έχουμε πλήρη επίγνωση όλων των λεπτομερειών ενός γεγονότος, καθώς και όλων των παραμέτρων του που αφορούν στο παρελθόν του και στις προεκτάσεις του στο μέλλον. Αυτό μας οδηγεί συχνά να χαρακτηρίζουμε θετικό ένα γεγονός που καταλήγει να οριστεί ως αρνητικό κάποια στιγμή αργότερα. Και το αντίθετο. Έτσι, ούτε τα γεγονότα έχουν νόημα από μόνα τους, αλλά ούτε και η κρίση μας γι’ αυτά μπορεί να τους αποδώσει σταθερό και αμετάκλητο νόημα, καθώς εξ ορισμού είναι περιορισμένη  και συχνά μεταβαλλόμενη.  Η αναζήτηση της αντικειμενικής διάστασης σε ένα συμβάν είναι καταδικασμένη από τους περιορισμούς των αισθήσεων  μας και των δεδομένων της γεωγραφικής πολιτισμικής και ιστορικής στιγμής κατά την οποία το κρίνουμε. Το μόνο βέβαιο είναι η υποκειμενικότητα της κρίσης μας.

Και εφόσον εμείς αποδίδουμε στα συμβάντα νόημα, αυτό που συμβαίνει τελικά είναι να ζούμε  το αποτέλεσμα των επιθυμιών μας.

Γιατί αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος από δυστυχία;

Επειδή επιλέγουμε τον πόνο αντί τη χαρά.

Η εμμονή να σκεφτόμαστε δυσάρεστες καταστάσεις  που αφορούν στο παρελθόν ή τις πιθανολογούμε για το μέλλον, δεν είναι παρά μια επιλογή πόνου.

….Όσο κι αν φαίνεται παράλογο λατρεύουμε τον πόνο και τον αναγορεύουμε σε μέγα δάσκαλο και οδηγό.  Για να αλλάξουμε πορεία προϋπόθεση είναι να εγκαταλείψουμε  την επιθυμία του  εγώ για επίθεση και εκδίκηση.  Συχνά το εγώ μας ωθεί σε επιθετική συμπεριφορά για προληπτικούς λόγους!

Βεβαίως, το πιθανότερο είναι ότι θα διασφαλίσει μια ανάλογη επιθετική ανταπόκριση και θα επιβεβαιώσει ότι είχε πράγματι δίκιο και ότι αυτός είναι όντως ένας κόσμος εκδίκησης και μίσους.  Έτσι ο άνθρωπος βλέπει στον κόσμο αρνητικά χαρακτηριστικά –χάνεται και ο άνθρωπος βλέπει τον κόσμο ως αιτία δυστυχίας του και όχι ως αποτέλεσμα της δικής του απόφασης να κρίνει αρνητικά τα γεγονότα και τα πρόσωπα.  Γιατί όμως επιλέγουμε τον πόνο;

Επειδή δεν αναγνωρίζουμε την τελειότητα και την αγαθότητά μας. Επειδή δε συνειδητοποιούμε ότι είμαστε ουράνια όντα, παιδιά του επουράνιου Πατέρα, εξίσου άγιοι, πλήρεις αιώνιοι όπως Εκείνος.  Έχουμε ξεχάσει την αληθινή μας ταυτότητα και στη θέση της βλέπουμε έναν εαυτό θνητό, ατελή, αμαρτωλό (μη άρτιο). 

Έτσι οι άλλοι έχουν το πρόβλημα ο κόσμος είναι κακός και όχι εμείς. Οι δικές μας ενοχές και η αυτοκαταδίκη συγκαλύπτονται. Αυτός ο μηχανισμός αποκτά τις πιο οδυνηρές του προεκτάσεις στις προσωπικές μας σχέσεις.

…….Και ως ατελείς είμαστε ένοχοι. Αυτό επιφέρει φόβο τιμωρίας. Αυτός ο φόβος μεταμφιέζεται σε θυμό και επίθεση κατά του άλλου. Την ενοχή για τη δική μας ατέλεια την κατευθύνουμε πάνω του κατηγορώντας τον για ασυνέπεια, αδιαφορία, κακία, προδοσία κλπ. Προβάλλοντας σε εκείνον την ενοχή μας, καθιστάμεθα επιφανειακά αθώοι. Και εδώ υπάρχει μια πολύ λεπτή παγίδα. Αν επιλέξουμε να αντιμετωπίσουμε την προδοσία, την αδιαφορία του και ό,τι χαρακτηρίζουμε αρνητικό στη συμπεριφορά του με μεγαλοθυμία και ανοχή, «συγχωρώντας» τον, τότε αναβαθμιζόμαστε. Είμαστε πλέον το θύμα που συγχωρεί τον θύτη και έτσι καθαγιαζόμαστε. Σε αυτή την περίπτωση έχουμε ανάγκη την ενοχή του ώστε να φαινόμαστε αθώοι. Η αγιοσύνη μας στηρίζεται στην παραχώρηση συγχώρεσης για τη διατήρηση της αρνητικής –όπως τη χαρακτηρίζουμε- στάσης του. Με λίγα λόγια πρέπει να συνεχίσει να αμαρτάνει  ώστε να είναι εκείνος ένοχος και εμείς να συνεχίζουμε να είμαστε αθώοι και άγιοι. Αν σταματήσει, δε θα έχουμε σημείο αναφοράς για να αποδείξουμε την αγιοσύνη –αθωότητά μας και έτσι η ενοχή μας θα επιστρέψει. Συνεπώς έχουμε ανάγκη να βλέπουμε τον άλλο, και κατ΄ επέκταση τον κόσμο, αμαρτωλό, ατελή, κακό. Έχουμε ανάγκη από τα λάθη του αδελφού μας για να μπορούμε να τα συγχωρούμε και έτσι να εξιλεωνόμαστε για τα δικά μας. Αυτό βέβαια είναι οδυνηρό.  Το σχήμα «αγιοποίησης-αθώωσης» δε μας λυτρώνει πραγματικά επειδή συντηρούμε την ενοχή στο νου μας και επειδή περιέχει πόνο, παράπονο και μια καλά κρυμμένη επιθυμία εκδίκησης. Ακόμα και  όταν δεν είναι συνειδητή, καλυμμένη κάτω από τη μεγαλοθυμία της συγχώρεσης μας κατά βάθος και «εμείς και ο Θεός γνωρίζουμε ότι ο άλλος είναι ένοχος» απλώς του έχουμε δώσει αναστολή. Ακριβώς τα ίδια πιστεύουμε ενδόμυχα για τον εαυτό μας.

«Μυστική Οδύσσεια» Ιουλία Πιτσούλη

Τσάκρα -Οδύσσεια

                      

Τσάκρα και Οδύσσεια

Στη ραψωδία  (κ) της Οδύσσειας βασικό πρόσωπο είναι η Κίρκη, εκεί υπάρχουν πληροφορίες που τη συνδέουν με τα τσάκρας.

Τσάκρα: λέξη σανσκριτική και σημαίνει «τροχός», υποδηλώνοντας την περιδινούμενη ενέργεια. Πρόκειται πιθανόν για ένα αντιδάνειο από την ελληνική λέξη «κρίκος» (δαχτυλίδι) ταυτόσημη με την «κίρκος» (Κίρκη).  Περιγράφει λοιπόν κάτι κυκλικό όπως ο τροχός.

7 σημαντικοί κύκλοι ή τσάκρας βρίσκονται στο ανθρώπινο σώμα σε ενεργειακή μορφή. Στο σώμα μας υπάρχουν πολυάριθμα αιθερικά κανάλια ροής μια λεπτοφυούς ενέργειας που οι εσωτερικές παραδόσεις της αρχαίας κίνας, του Θιβέτ και της Ινδίας αναφέρουν πως φτάνουν στα 72.000.

Ανάμεσα σε αυτό το πλήθος ενεργειακών πυλών που είναι διάσπαρτες στο σώμα μας υπάρχουν κάποια κεντρικά σημεία. Αυτά είναι τα τσάκρας, ενεργειακά κέντρα.  Ταα σημαντικότερα από αυτά είναι 7 και βρίσκονται κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης σε ένα αιθερικό επίπεδο. Το καθένα σχετίζεται με μια κατάσταση συνείδησης και με συγκεκριμένους αδένες και όργανα στο φυσικό σώμα.  Η εσωτερική παράδοση τα σχετίζει με 7 από τους πλανήτες, αλλά και με τους 7 μουσικούς φθόγγους. Η πνευματική ανάπτυξη του ανθρώπου, η ανάπτυξη εσωτερικών υπερβατικών δυνάμεων, ακόμα και η υγεία του, σχετίζεται με την εύρυθμη λειτουργία αυτών των 7 ενεργειακών κέντρων ή τσάκρας τα οποία στους περισσότερους ανθρώπους είναι ασυντόνιστα μεταξύ τους ή ανενεργά. Όταν αφυπνιστούν, η ενέργεια σε αυτά κινείται ταχύτατα και περιστροφικά, δίνοντας την εντύπωση δίνης ή τροχού ή κύκλου-κρίκου.

Τίμαιος –Πλάτωνα: ο Δημιουργός έδωσε στην ψυχή του κόσμου επτά διαφορετικές κινήσεις σε ισάριθμους κύκλους. Οι 3 κύκλοι κινούνται με την ίδια ταχύτητα, ενώ οι άλλοι 4 κινούνται ο καθένας με διαφορετική. Τα 4 πρώτα τσάκρας που ξεκινούν από τη βάση της σπονδυλικής στήλης και φτάνουν ως το στήθος-περιοχή του σώματος όπου κατά τον Πλάτωνα ενοικεί το θνητό μέρος  της ψυχής και κινούνται ασυντόνιστα. Τα 3 ανώτερα τσάκρας από το λαιμό ως την κορυφή του κεφαλιού αντιστοιχούν στη σωματική περιοχή όπου ο Πλάτωνας τοποθετεί το αθάνατο μέρος της ψυχής. 

Το ταξίδι επιστροφής του Οδυσσέα, καθώς είναι μια πορεία αφύπνισης, αποτελεί ταυτόχρονα και έναν χάρτη που δείχνει ποιο ενεργειακό κέντρο κινητοποιείται κάθε φορά ανάλογα με τις εμπειρίες του. Κάθε στάδιο της πορείας του θα μπορούσε να αντιστοιχεί με την ενεργοποίηση του αντίστοιχου τσάκρα.

1^ο τσάκρα: ή ενεργειακό κέντρο βρίσκεται στη βάση της σπονδυλικής στήλης και σχετίζεται με τη ζωική ενέργεια και τη νότα Ντο. Σε κοσμικό επίπεδο αντιστοιχεί στην υλική πλευρά της φύσης και τις φυσικές δυνάμεις. Τα αρχέγονα ένστικτα έχουν σχέση με το πρώτο τσάκρα. Η αρετή σ’ αυτό το κέντρο είναι η υπομονή και η αυτοσυγκράτηση, και το σφάλμα η υποταγή στις επιθυμίες.

Στο ταξίδι του Οδυσσέα αυτό το τσάκρα ενεργοποιείται καθώς περνά από τους Κίκονες, τους λωτοφάγους, τους Κύκλωπες και τους Λαιστρυγόνες.

2^ο τσάκρα: τοποθετείται στην περιοχή των γεννητικών οργάνων και σχετίζεται με  τη δημιουργική δύναμη και τη νότα Ρε. Σε κοσμικό επίπεδο αντιστοιχεί στο πεδίο της ζωής, των βιολογικών λειτουργιών και σεξουαλικής ενέργειας. Η αρετή αυτού του κέντρου είναι η μετατροπή της σεξουαλικής ενέργρειας σε δημιουργική. Το σφάλμα είναι η υποταγή στον πειρασμό.

Στην πορεία του Οδυσσέα αντιστοιχεί στη συνάντησή του με την Κίρκη.

3^ο τσάκρα: είναι κοντά στον αφαλό, στην περιοχή που ονομάζεται ηλιακό πλέγμα και σχετίζεται με τη συλλογική συνείδηση, τους αδένες των επινεφριδίων και τη νότα Μι. Σε κοσμικό επίπεδο αντιστοιχεί στις διανοητικές δυνάμεις που υπερβαίνουν τους νόμους του φυσικού κόσμου. Η αρετή αυτού του κέντρου είναι η πίστη, και το σφάλμα η επιμονή για συντήρηση μιας κατάστασης που καταλήγει να είναι εμπόδιο. Σχετίζεται με τους ασκούς του Αιόλου, με την επίσκεψη του Οδυσσέα στον Άδη, με τη δοκιμασία των Σειρήνων, της Σκύλλας και της Χάρυβδης και την καθήλωση του στο νησί της Καλυψούς.

4^ο τσάκρα: τοποθετείται στην περιοχή της καρδιάς και σχετίζεται με την παγκόσμια αγάπη, με το θύμο αδένα και τη νότα Φα. Αντιστοιχεί στην ανώτερη διάνοια, αλλά και στην κρίσιμη επιλογή ανάμεσα στο εγώ και το εμείς. Είναι το σταυροδρόμι του Ηρακλή που καλείται να επιλέξει ανάμεσα στην Αρετή και την Κακία. Η αρετή σε αυτό το κέντρο είναι η προσφορά υπηρεσίας, και το σφάλμα η εκπόρνευση των ταλέντων και των αρετών. Στην πορεία του Οδυσσέα σχετίζεται με τη συνάντηση και την αλληλεπίδραση του με τους Φαίακες.

5^ο τσάκρα: τοποθετείται στο λαιμό και σχετίζεται με τη θέληση, με το θυρεοειδή αδένα και τη νότα Σολ. Σε κοσμικό επίπεδο αντιστοιχεί στη συνειδητότητα η οποία είναι κάτι λεπτοφυέστερο της ανώτερης διάνοιας και καθορίζει την πορεία της ανέλιξης. Στην πορεία του Οδυσσέα σχετίζεται με την επιστροφή στην Ιθάκη και την κατατρόπωση των μνηστήρων.

6^ο τσάκρα: βρίσκεται στο μέτωπο, ανάμεσα στα φρύδια και αφορά τη διορατικότητα. Αντιστοιχίζεται  με την υπόφυση και τη νότα Λα. Σε κοσμικό επίπεδο σχετίζεται με τη Θεία Αρμονία και το Κάλλος. Η αρετή σε αυτό το κέντρο είναι η διατήρηση της αγνότητας και το σφάλμα η ατέλεια.

Για τον Οδυσσέα είναι η στιγμή της επανένωσής του με την Πηνελόπη.

7^ο τσάκρα: βρίσκεται στην κορυφή του κεφαλιού και σχετίζεται με την ελευθερία, την επίφυση και τη νότα Σι. Σε κοσμικό επίπεδο αντιστοιχεί στην ανώτερη σοφία. Εδώ δεν υπάρχει σφάλμα, μόνο αρετή και αυτή αντιστοιχεί στον ανοιχτό νου. Πρόκειται για την κατάληξη της Οδύσσειας με την παρέμβαση της Αθηνάς –σοφίας και την απόφαση του Δία για ειρήνευση, συμφιλίωση και αφθονία σε όλα τα επίπεδα. Ο Οδυσσέας – Υιός έχει επιστρέψει στον Λαέρτη –Πατέρα. Ο κύκλος έχει κλείσει.

«Μυστική Οδύσσεια» Ιουλία Πιτσούλη

Τα βόδια του Ήλιου

Τα βόδια του Ήλιου

Καθώς το καράβι πλησιάζει στο νησί, ακούνε ως το πέλαγος τα βελάσματα των κοπαδιών του Ήλιου. Ο Οδυσσέας θυμάται την προειδοποίηση του Τειρεσία και της Κίρκης και προειδοποιεί τους συντρόφους του να φύγουν, όμως εκείνοι αντιδρούν ……και τότε ο Οδυσσέας «γίγνωσκον ο δη κακά μήδετο δαίμων» βεβαιώθηκε ότι ήταν αναπόφευκτες οι συμφορές που τους είχε ετοιμάσει ο δαίμων -μοίρα. Ο Οδυσσέας υποχωρεί αλλά τους ζητά να του υποσχεθούν ότι δεν θα πειράξουν βόδι ή αρνί από τα κοπάδια του Ήλιου. Ο Ζεύς σήκωσε σφοδρό άνεμο και σύννεφα και θάμπωσαν θάλασσα και ουρανό. ….Κύλησε ένας μήνας που φυσούσε μόνο νοτιάς και σιρόκος. Και καθώς πέρασε τόσος καιρός τελείωσαν οι προμήθειες και δεν είχαν τι να φάνε.  Ο Οδυσσέας πάει στα ενδότερα του νησιού αναζητώντας τροφή και για να παρακαλέσει τους θεούς να τους βοηθήσουν, μα οι θεοί έχυσαν στα βλέφαρά του  γλυκό ύπνο. Τότε ο Ευρύλοχος ξεσήκωσε τους άλλους να πιάσουν τα καλύτερα γελάδια του Ήλιου και να τα σφάξουν.

                    Τι είναι η αιτία;   Επιλογή

Η λανθασμένη επιλογή φέρνει πόνο και όλεθρο, όπως η ορθή φέρνει αθώωση και λύτρωση.  Ο άνθρωπος έχει πλήρη επίγνωση των παραβιάσεων και των λαθών του, αλλά  ελπίζει πάντα πως ίσως τη γλιτώσει.  Όταν αργότερα έρχονται οι συνέπειες με τη μορφή πόνου και συντριβής, συμπεριφέρεται συχνά σαν να είναι θύμα μιας ιδιοτροπίας των θεών ή των δαιμόνων.

Ατομική  ευθύνη, λέει ο Όμηρος, επιλογές. Εμείς κινητοποιούμε τους νόμους και τις δυνάμεις που μας στερεί την ψευδαίσθηση ότι οι θεοί, το σύμπαν, η κοινωνία γενικά κάτι έξω από εμάς φταίει για τα δεινά μας. Εμείς είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι.

Αυτή είναι και η μεγάλη μας δύναμη. Εφόσον η δική μας επιλογή μας οδηγεί στον πόνο, τότε η χαρά και η λύτρωση μας μπορούν να προκύψουν από τη διαφοροποίηση των επιλογών μας.

Πείστηκαν και οι υπόλοιποι, και έσφαξαν τα καλύτερα βόδια του Ήλιου, τα έψησαν και τα έφαγαν. Τότε ο Οδυσσέας ξύπνησε και ξεκίνησε για να γυρίσει κοντά στους συντρόφους του, αλλά με φρίκη συνειδητοποίησε από μακριά τη μυρωδιά των ψητών. Και είπε με απόγνωση: «Ζευ πάτερ, κι οι άλλοι μάκαρες θεοί, για συμφορά μου με ρίξατε στο βαθύ ύπνο και οι σύντροφοί μου βρήκαν την ευκαιρία να κάνουν αυτό το τρομερό έργο». Στο μεταξύ η Λαμπετώ σπεύδει να ειδοποιήσει  τον Ήλιο για τη σφαγή των βοδιών του και εκείνος θυμωμένος ζητά από το Δία να τιμωρήσει τους συντρόφους του Οδυσσέα, διαφορετικά απειλεί να πάει να χωθεί στον Άδη και να φέγγει στους νεκρούς. Ο Ζευς πράγματι υπόσχεται στον Ήλιο να ρίξει ένα αστροπελέκι και να σπάσει  το καράβι τους στη μέση του πελάγους.

Αυτό που ήταν να συμβεί υπήρχε ανάγκη να συμβεί.

Γι’ αυτό οι θεοί ρίχνουν στον ύπνο τον Οδυσσέα. Τα βόδια του ήλιου συμβολίζουν ανώτερες πνευματικές ποιότητες. Αιώνιες. Γι’ αυτό και δεν αυξάνονται  ούτε λιγοστεύουν, επειδή το αιώνιο είναι αμετάβλητο. Ο Οδυσσέας αποσύρεται στα βάθη του νησιού για να προσευχηθεί στους θεούς, δηλαδή αποσύρεται στα βάθη του εαυτού του για να επικοινωνήσει με το θείο, οι σύντροφοί του «σκοτώνουν» και τρώνε τις πνευματικές αξίες. Για τον Οδυσσέα –αναζητητή ο ύπνος είναι μια κατάσταση ολιγωρίας και οπισθοδρόμησης, που έχει ως τίμημα τη συμφορά.

Χάνοντας τα πάντα κερδίζεις τα πάντα, αλλά αυτό το διαπιστώνεις αργότερα.

Πολλές φορές οι πνευματικές αξίες γίνονται βορά από το εγώ που τις χρησιμοποιεί ενάντια στον εαυτό του. Σ’ αυτή την κατάσταση αναφέρετε και ο Ιησούς όταν λέει: «Μη δίνετε τα μαργαριτάρια στους χοίρους». Τα βόδια του ήλιου ήταν ύψιστες πνευματικές αρετές και αξίες. Οι σύντροφοι του Οδυσσέα τις αντιμετώπισαν ως αντικείμενο προς κατανάλωση. Συχνά ο  πνευματικός αναζητητής χρησιμοποιεί  τις εσωτερικές εμπειρίες και πληροφορίες για να θρέψει το εγώ του. Πρόκειται για την περίφημη πνευματική αλαζονεία που μετατρέπει τη μυστική εμπειρία σε αγοραία επίδειξη πνευματικής ανωτερότητας. Αυτή ήταν μια δοκιμασία που δεν κατάφεραν να περάσουν οι σύντροφοι και που ήταν αναγκαία να συμβεί, ώστε να ξεκαθαρίσει το εσωτερικό τοπίο του Οδυσσέα. Τώρα αυτοί θα αφανιστούν και έτσι ο ήρωας θα μείνει μόνος. Όμως ποτέ δεν είναι στ’ αλήθεια μόνος. Η Αθηνά του παραστέκεται συνεχώς. Οι σύντροφοί του  θα αφανιστούν, στην ουσία όμως θα υποταχθούν στη μια, τη δική του θέληση και έτσι θα είναι σαν να αφανίζονται , αφού σε θα έχουν χωριστή δική τους θέληση. Επιπλέον η ενέργεια που παρακρατούσαν και με την οποία διαστρέβλωναν τις πνευματικές ποιότητες θα του επιστραφεί και θα τον δυναμώσει. Έτσι θα βρεθεί σε μια άλλη πραγματικότητα, αυτή που θα τον φέρει στην Ιθάκη. Αλλά για να συμβεί αυτό, πρέπει  να περάσει από μια «καθολική καταστροφή», να χάσει καράβι και συντρόφους. Να χάσει τα πάντα για να κερδίσει τα πάντα. Φυσικά οι πνευματικές ιδιότητες που αντιπροσωπεύονται από τα βόδια του Ήλιου δεν θα μπορούσαν στ’ αλήθεια να αφανιστούν.  Εφόσον ούτε αυξάνονται ούτε μειώνονται. Μόνο για τους απείθαρχους και ανεξέλεγκτους σε ορμές συντρόφους του Οδυσσέα θα μπορούσαν οι θείες αυτές ιδιότητες να αναλωθούν, αλλά αυτό συμβαίνει σε μια υποκειμενική ψευδαισθητική πραγματικότητα που βιώνεται μέσα στον ψυχισμό τους. Μόνο στο ιδιωτικό τους σύμπαν μέσα στον πλανημένο νου των συντρόφων του Οδυσσέα, είναι δυνατόν να θανατωθούν τα βόδια του Ήλιου. Στην ουσία αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι ίδιοι «θανατώνουν» μέσα τους τις πνευματικές ιδιότητες. Σε εξωτερικό επίπεδο αυτή είναι η κατάσταση του ανθρώπου που έχει χάσει την πίστη του, που έχει θυσιάσει τα ανώτερα ιδανικά του στις ορμές και τις ορέξεις του εγώ και που έχει σκοτώσει μέσα του κάθε αξία. Η ζωή του από κει και πέρα μοιάζει με ζωντανό θάνατο.

Μετά το χαλασμό μένει μόνο το αιώνιο και αληθινό.

Το μόνο που χάνεται είναι οι ψευδαισθήσεις.

Και έπαψε τότε να φυσά ο Ζέφυρος άρχισε να φυσά νοτιάς και αυτός τον έφερε να ξαναπεράσει τη Χάρυβδη την ώρα που ρουφούσε τα νερά. Ίσα που πρόλαβε να αρπαχτεί από κάτι κλαδιά αγριοσυκιάς και έμεινε έτσι μετέωρος, περιμένοντας να ξεράσει το θηρίο τη θάλασσα που είχε ρουφήξει για να αρπαχτεί και πάλι από τα συντρίμμια του καραβιού. Και «σαν την ώρα που γυρνά στο σπίτι να δειπνήσει ο δικαστής αφήνοντας την αγορά όπου ξεδιάλυνε πολλές δίκες ανθρώπων, την ώρα εκείνη ξέρασε και η Χάρυβδη τα ξύλα του πλοίου.

Συκιά: το σύμβολο της θλίψης εξαιτίας μιας επίγνωσης μεταμελητικού χαρακτήρα.

Ο Οδυσσέας δεν επιχειρεί πια να αντισταθεί στη δύναμη του νόμου που αντιπροσωπεύει η Χάρυβδη. Η εισρόφηση της  θάλασσας είναι η στιγμή της απώλειας. Η αναφορά στο δικαστή δεν είναι τυχαία. Έχουν γίνει όντως πολλές δίκες ανθρώπων, των συντρόφων του Οδυσσέα και η ποινή τους ήταν ο θάνατος.

Ο αναζητητής έχει διατρέξει όλη την απελπισία της σκοτεινής νύχτας της ψυχής. Έχει απολέσει σχεδόν τα πάντα. Καράβι και σύντροφοι έχουν αφανιστεί. Έχει χάσει την ταυτότητά του και είναι τώρα στ’ αλήθεια μετέωρος. Και πράγματι είναι κρεμασμένος από το κλαδί της αγριοσυκιάς. Είναι η περίοδος της ανάγκης για σιωπή, μεταμέλεια και βαθιές συνειδητοποιήσεις που έρχονται πάντα μετά από μια μεγάλη σύγκρουση. Για να το ανακαλύψει αυτό ο πνευματικός αναζητητής, θα πρέπει να περάσει τη σιωπηλή περίοδο της θλίψης και της αναμονής. Ύστερα, όταν θα έχει συντελεστεί μέσα του η αναγκαία αναδιευθέτηση, θα αναδυθεί μόνη της η νέα του ισορροπία, η νέα του ταυτότητα. Στο μεγάλο χωνευτήρι της συντριπτικής εμπειρίας και του πόνου, διασώζεται μόνο ότι μπορεί να αναχθεί στο αιώνιο και συμπαντικό. Και πράγματι όταν η Χάρυβδη ξερνά πάλι τη θάλασσα που είχε καταπιεί, αυτό που έχει απομείνει είναι η ουσία: το κατάρτι- ιδανικό και η καρίνα-βάση, δηλαδή βαθύτερη φύση του Οδυσσέα. Η ταυτότητα του αναζητητή ξαναχτίζεται με τα μόνα δομικά υλικά που άντεξαν στο χρόνο και τη μεταβολή, δηλαδή με όσα είχε στέρεα χτίσει μέσα του και τα οποία μπορούσαν να αναχθούν στο αιώνιο. Σε αυτά στηριγμένος, θα καταφέρει ο ήρωας να σωθεί από τα αγριεμένα κύματα.

 "Μυστική Οδύσσεια" Ιουλία Πιτσούλη

Σειρήνες-Σκύλλα & Χάρυβδη

Οι Σειρήνες

Την επομένη μπαίνουν στο πλοίο και ξεκινούν. Ο Οδυσσέας ενημερώνει τους συντρόφους του λέγοντας τους για τις Σειρήνες και εξηγώντας ότι πρέπει να τον δέσουν στο κατάρτι και οι ίδιοι να βουλώσουν τα αυτιά τους. Πράγματι ταξιδεύουν προς το νησί των Σειρήνων με ούριο άνεμο. Αλλά μόλις φτάνουν εκεί, ξαφνικά ο άνεμος σταματά και ασάλευτη γαλήνη απλώνεται στα κύματα, λες και τα «είχε αποκοιμίσει κάποιος δαίμων».

Οι Σειρήνες αντιπροσωπεύουν τον πειρασμό απομάκρυνσης από τον αληθινό σκοπό της ζωής και από το πνευματικό ιδανικό με μέσον τη γοητεία που ασκεί ο φυσικός κόσμος. Ο  κόσμος της ύλης, στις αισθήσεις. Οι Σειρήνες τραγουδούν μόλις εμφανιστεί το καράβι. Δεν προσφέρουν το σαγηνευτικό τους τραγούδι άδολα, ζητούν αποδέκτη. Και προσφέρουν πολλά. Αλλά ζητούν τα πάντα: την ίδια τη ζωή των θυμάτων τους. Όσοι δεν είναι γερά δεμένοι στο κατάρτι ενός πνευματικού ιδανικού σαγηνεύονται από αυτές τις Σειρήνες και χάνουν τη ζωή τους, δηλαδή την αφήνουν να πάει χαμένη και αναξιοποίητη σε εσωτερικό επίπεδο.

Το ιδανικό σου είναι το κατάρτι σου. Δέσου γερά επάνω του για να ξεφύγεις από τις Σειρήνες του πειρασμού.

Μόνο ο Οδυσσέας ακούει το τραγούδι των Σειρήνων, ενώ οι άλλοι έχουν βουλωμένα τ’ αυτιά τους. Είναι ένα υπαινιγμός ότι αυτά που λένε οι Σειρήνες δεν είναι για όλα τα αυτιά! Αλλά  και ένας υπαινιγμός για κάποιους που έχουν «βουλωμένα τα αυτιά τους και δεν ακούνε». Ο  Οδυσσέας δεν προσελκύεται από τη μουσική τους αλλά από τους στίχους. «Έλα, εμείς τα γνωρίζουμε όλα και όποιος μας ακούει αποκτά γνώση». Κάτι αντίστοιχο με τον όφη στον Παράδεισο, που παρακινούσε τους πρωτόπλαστους.

Ο Οδυσσέας θέλει να πάει να τις ακούσει. Όμως αυτή η γνώση είναι η κατώτερη που καθηλώνει, και εντέλει αφανίζει.

Το  κατάρτι στηρίζει τα πανιά  και ‘ισορροπεί» το πλοίο, είναι το πνευματικό ιδανικό.

Οι Σειρήνες μας καλούν μαυλιστικά, μας υπόσχονται  μας δελεάζουν σε πολλές στιγμές της ζωής μας να εγκαταλείψουμε τις αξίες και τα ιδανικά μας και να τα αντικαταστήσουμε με ψευδαισθήσεις.

Σκύλα-καρμικός νόμος

….Η Χάρυβδη ρουφά και ξερνά τα νερά της θάλασσας και τότε βρίσκει ευκαιρία η Σκύλλα και αρπάζει 6 συντρόφους του Οδυσσέα. Στράφηκε εκείνος και τους είδε να σπαρταράνε φωνάζοντας το όνομά του. Του άπλωναν το χέρι, του φώναζαν με απελπισία καθώς η Σκύλλα τους κατασπάραζε, μα ο Οδυσσέας ήταν ανήμπορος να τους σώσει. Οι ναύτες κωπηλατούν γοργά και τελικά απομακρύνονται από αυτό το φοβερό μέρος προσεγγίζοντας το νησί του Ήλιου.

Αν τα πράγματα δεν αλλάζουν όσο κι αν προσπαθείς, είναι επειδή επεμβαίνεις στο αποτέλεσμα και όχι στην Αιτία.

Δεν μπορούν όλα τα μέρη του εαυτού να σωθούν. Κάποια από αυτά θα αφανιστούν. Ήτα προφανώς αναπόφευκτο να κατασπαραχθούν εκείνοι οι σύντροφοι υποταγμένοι στους αμείλικτους καρμικούς νόμους γιατί κανείς ούτε ο Οδυσσέας δεν μπορεί να τα βάλει μαζί τους.  Γιατί οι νόμοι είναι το αποτέλεσμα.  Η αιτία βρισκόταν στις επιλογές που είχαν κάνει οι 6 σύντροφοί του στο παρελθόν.

Η αιτία βρίσκεται στο νου και στο ήθος εκείνων που υφίστανται τα αποτελέσματα.

Η αιτία είναι στο νου. Ο Οδυσσέας θα σωθεί επειδή θα κρατήσει σταθερό και ακλόνητο το πνευματικό ιδανικό του και όχι χάρη στη μάταιη αναμέτρηση του με δυνάμεις που μοιάζουν τερατώδεις και συντριπτικές γι’ αυτόν.

«Μυστική Οδύσσεια» Ιουλία Πιτσούλη

«Η σκοτεινή νύχτα της ψυχής» ή

«Στη χώρα των Κυκλώπων»

«Ξεκινάνε και πάλι το ταξίδι και φτάνουν στη χώρα των άνομων Κυκλώπων. Αυτοί έχουν καταφέρει να πείσουν τους θεούς να τους προσφέρουν αγαθά δίχως κόπο. Άκοπα απολαμβάνουν. Δίχως οι ίδιοι να σπέρνουν ή να οργώνουν το χωράφι, βγαίνουν στη γη τους όλα τα αγαθά άσπαρτα, κριθάρι, σιτάρι και κλήματα μεγαλοστάφυλα. Και σαν να μην έφταναν αυτά, οι Κύκλωπες δεν υπακούουν σε νόμους ή σε προεστούς ούτε υπολογίζουν ο ένας τον άλλον, αλλά ο καθένας κάνει το δικό του και κατοικούν σε μεγάλες σπηλιές.»

Εδώ  έχουμε την έξοχη περιγραφή της κατάστασης  για  τα κομμάτια του ψυχισμού που παρακρατούν τη θεία ενέργεια και τη διαστρεβλώνουν.  Τους άνομους Κύκλωπες, οι οποίοι δεν υπακούουν σε κάποια Ανώτερη Αρχή.  Τη θεία ενέργεια, που δίνεται γενναιόδωρα, κάποια κομμάτια του ψυχισμού μας την καταχρώνται και τη διαστρεβλώνουν. Πού κατοικούν αυτά τα κομμάτια;

Στις βαθουλές σπηλιές, λέει ο Όμηρος, στις βαθουλές σπηλιές του υποσυνείδητου. Η σύγχρονη ψυχολογία παραδέχεται ότι μέσα μας υπάρχουν πολλοί παράλληλοι εαυτοί. Ο Ουσπένσκι χαρακτήρισε αυτά τα μέρη του ψυχισμού υποπροσωπικότητες. Πρόκειται για πολλά ταυτόχρονα συνειδητά μέρη που το καθένα έχει τη δική του θέληση, επιθυμία και δεν ξέρει  τίποτα για τα άλλα , όπως κάνουν οι Κύκλωπες.

«Έξω από το λιμάνι της χώρας των Κυκλώπων υπάρχει ένα νησάκι που δείχνει πολύ γόνιμο, στρωτό για όργωμα και ικανό να βγάλει αιώνια αμπέλια, αλλά μένει ανοργάνωτο και είναι  τόπος γιδοβοσκής. Εκεί, σε αυτό το νησάκι, αράζει ο Οδυσσέας με τους συντρόφους του, και είναι νύχτα αφέγγαρη και σκοτεινή.»

Αυτή είναι η επαφή με τη «σκοτεινή νύχτα της ψυχής» ή τα ερέβη του ψυχισμού μέσα στα οποία πρέπει να εισχωρήσει ο αναζητητής για να κάνει το ξεκαθάρισμα.

«Γυρνάει ο γίγαντας, μπαίνει στη σπηλιά και τη σφραγίζει με μια τεράστια θυρόπετρα. Τους βλέπει  και τους ρωτά με τη βροντερή φωνή του ποιοι είναι. Του απαντάει ο Οδυσσέας λέγοντας ότι είναι πολύπαθοι που γυρνάνε από την Τροία και του ζητά να τους φιλοξενήσει και να τους προσφέρει δώρα για  να τιμήσει τον Ξένιο Δία. Όταν τα ακούει αυτά, ο γίγαντας θυμώνει. «Δεν τον υπολογίζουμε και δεν τον φοβόμαστε ούτε τον Δία ούτε τους άλλους θεούς εμείς οι Κύκλωπες», του λέει και στη στιγμή αρπάζει δυο συντρόφους του Οδυσσέα τους χτυπάει με δύναμη καταγής μέχρι που έσπασε τα κεφάλια τους και χύθηκαν τα μυαλά τους. Και ύστερα τους έφαγε ολωσδιόλου, καταβροχθίζοντας μέχρι και τα κόκκαλα τους.

.....σπάνε τα κεφάλια τους και χύνονται τα μυαλά τους.

Ο εγκέφαλος είναι το όργανο της νόησης. Οι Κύκλωπες τους τρώνε μέχρι το κόκκαλο τους αφομοιώνουν και έτσι αυξάνουν τη δύναμή τους, εφόσον η τροφή είναι πηγή δύναμης.

Τι αντιπροσωπεύει όμως ο Κύκλωπας;

Είναι ο Πολύφημος ο γιος του Ποσειδώνα.

Είναι κάποιος με πολλή φήμη, πολυδιαφημισμένος. Σε ψυχολογικό επίπεδο μια στερεότυπη εικόνα του εαυτού η οποία έχει γιγαντωθεί και αισθάνεται κυρίαρχη έτσι  που δε φοβάται μήτε θεό μήτε άνθρωπο.

Ο Πολύφημος θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει μια ιδιότητά μας ή ένα χαρακτηριστικό μας το οποίο το θεωρούμε τοις πάσι γνωστό (πολύφημο) και βέβαια γνωστό σε εμάς που συνηθίζουμε να αυτοπροσδιοριζόμαστε σε σχέση με αυτό.

Πολύφημος επίσης σημαίνει και εκείνος που μιλάει πολύ και δυνατά, εν προκειμένω εκείνος  που κάνει πολύ θόρυβο γύρω από τον εαυτό του. Αυτές οι πολυδιαφημισμένες καταστάσεις μέσα μας σχετίζονται με τους ρόλους με τους οποίους έχουμε ταυτιστεί και από τους οποίους αντλούμε την αξία μας.  Μπορεί να είναι αυτός του μορφωμένου ή του εργασιομανούς και τέλειου επαγγελματία, εκείνης που γίνεται θυσία  για τους άλλους, του διανοούμενου και του επιτυχημένου επιστήμονα. Πρόκειται για ρόλους στους οποίους έχουμε επενδύσει πολύ συναίσθημα (ο Πολύφημος είναι γιος του Ποσειδώνα, άρχοντα των συναισθημάτων). Έτσι γινόμαστε μονόπλευροι και μονόφθαλμοι στη ζωή γιατί δεν αναπτύσσουμε εξίσου και τις άλλες μας ιδιότητες. Συχνά δε ούτε και αυτή την  πολυδιαφημισμένη μας ιδιότητα δεν υπηρετούμε σωστά και αυτός είναι μέσα μας ένας μονόφθαλμος με…. βαριά μυωπία! Καθώς αυτό το ένα κομμάτι του εαυτού μας γιγαντώνεται, γιγαντώνεται και η αλαζονεία του. Δεν φοβάται κανέναν, έχοντας μια αίσθηση παντοδυναμίας, και εμποδίζει τα άλλα κομμάτια του ψυχισμού να αναπτυχθούν ισομερώς. Παράλληλα όμως μπορεί να είναι και ένας δρόμος δυσάρεστος και κάθε άλλο παρά ικανοποιητικός, αλλά που με αυτόν έχουμε μάθει να αυτοπροσδιοριζόμαστε.    Έχοντας  ο καθένας μας το δικό του πρότυπο πόνου, έχουμε μέσα μας πολυδιαφημίσει ότι είμαστε το θύμα των άλλων ή οι ένοχοι και αποτυχημένοι ή οι ελαττωματικοί, οι κοινωνικά αποκλεισμένοι, εκείνοι που ποτέ δεν θα μπορέσουν ν'  αγαπηθούν πραγματικά ή να εμπιστευτούν τους άλλους. Αυθαιρετώντας, έχουμε γιγαντώσει τις διαστρεβλωμένες πεποιθήσεις μέσα μας και ας μας έχουν δοθεί γόνιμα χωράφια  να καλλιεργήσουμε.

«Χορτάτος κοιμάται ο γίγαντας και το επόμενο πρωί τρώει πάλι άλλους δυο συντρόφους. Ύστερα φεύγει για να βοσκήσει τα πρόβατά του, κλείνοντας πίσω του τη βαριά θυρόπετρα. Τότε ο Οδυσσέας αναζητώντας τρόπο να γλιτώσουν, επινοεί ένα τέχνασμα:  να τυφλώσει τον Κύκλωπα. Παίρνοντας ένα μεγάλο κομμάτι από κορμό ελιάς που βρήκε μέσα στη σπηλιά, το δίνει στους συντρόφους  να το πελεκήσουν και ύστερα το πυρώνει στη θράκα. Ανάμεσα στους συντρόφους του ύστερα, επιλέγονται 4 που θα βοηθήσουν τον Οδυσσέα για να μπήξουν το παλούκι στο μάτι του γίγαντα όταν θα κοιμάται.»

Οι 4 σύντροφοι  και ο  Οδυσσέας 5^ος αντιπροσωπεύουν τις 5 εσωτερικές αισθήσεις, εκ των οποίων την όραση συμβολίζει ο ίδιος ο Οδυσσέας, γι΄ αυτό μπορεί και προ-βλέπει. Το κομμάτι ελιάς που θα τυφλώσει τον Κύκλωπα είναι η αποκάλυψη της αληθινής γνώσης που μπροστά της η άγνοια και η γιγαντωμένη ψευδαίσθηση τυφλώνονται.

Πριν έβλεπες τη μισή αλήθεια, τώρα δε βλέπεις ούτε αυτή.

Χρειάζεται προνοητικότητα, μαεστρία και εξυπνάδα για να τα βάλει ο πνευματικός αναζητητής με τον Πολύφημο μέσα του. Ο Οδυσσέας τυφλώνει τον Πολύφημο, δεν τον σκοτώνει. Αυτό μας πληροφορεί πως ό,τι αντιπροσωπεύει ο Πολύφημος δεν είναι απαραίτητα για αφανισμό. Πρέπει όμως να αφαιρεθεί η ιδιότητα της μονόφθαλμης όρασης. Πριν έβλεπε τη μισή αλήθεια και θεωρούσε τον εαυτό του μέγα και τρανό. Τώρα δε βλέπει ούτε αυτή. Ο μονόφθαλμος γίγαντας γίνεται ένας αόμματος γίγαντας που θέλοντας και μη θα χρειάζεται πλέον οδηγό. Και σ’ αυτόν τον οδηγό θα πρέπει να υποταχθεί και να τον σεβαστεί . χρειάζεται λοιπόν να τυφλωθεί ο Πολύφημος μέσα μας για να μπορέσουμε να δούμε εμείς καθαρά τον εαυτό μας. Να αναγνωρίσουμε το σύνολο της πραγματικότητάς μας. ……….

«Μυστική Οδύσσεια» Ιουλίας Πιτσούλη