Σειρήνες-Σκύλλα & Χάρυβδη

Οι Σειρήνες

Την επομένη μπαίνουν στο πλοίο και ξεκινούν. Ο Οδυσσέας ενημερώνει τους συντρόφους του λέγοντας τους για τις Σειρήνες και εξηγώντας ότι πρέπει να τον δέσουν στο κατάρτι και οι ίδιοι να βουλώσουν τα αυτιά τους. Πράγματι ταξιδεύουν προς το νησί των Σειρήνων με ούριο άνεμο. Αλλά μόλις φτάνουν εκεί, ξαφνικά ο άνεμος σταματά και ασάλευτη γαλήνη απλώνεται στα κύματα, λες και τα «είχε αποκοιμίσει κάποιος δαίμων».

Οι Σειρήνες αντιπροσωπεύουν τον πειρασμό απομάκρυνσης από τον αληθινό σκοπό της ζωής και από το πνευματικό ιδανικό με μέσον τη γοητεία που ασκεί ο φυσικός κόσμος. Ο  κόσμος της ύλης, στις αισθήσεις. Οι Σειρήνες τραγουδούν μόλις εμφανιστεί το καράβι. Δεν προσφέρουν το σαγηνευτικό τους τραγούδι άδολα, ζητούν αποδέκτη. Και προσφέρουν πολλά. Αλλά ζητούν τα πάντα: την ίδια τη ζωή των θυμάτων τους. Όσοι δεν είναι γερά δεμένοι στο κατάρτι ενός πνευματικού ιδανικού σαγηνεύονται από αυτές τις Σειρήνες και χάνουν τη ζωή τους, δηλαδή την αφήνουν να πάει χαμένη και αναξιοποίητη σε εσωτερικό επίπεδο.

Το ιδανικό σου είναι το κατάρτι σου. Δέσου γερά επάνω του για να ξεφύγεις από τις Σειρήνες του πειρασμού.

Μόνο ο Οδυσσέας ακούει το τραγούδι των Σειρήνων, ενώ οι άλλοι έχουν βουλωμένα τ’ αυτιά τους. Είναι ένα υπαινιγμός ότι αυτά που λένε οι Σειρήνες δεν είναι για όλα τα αυτιά! Αλλά  και ένας υπαινιγμός για κάποιους που έχουν «βουλωμένα τα αυτιά τους και δεν ακούνε». Ο  Οδυσσέας δεν προσελκύεται από τη μουσική τους αλλά από τους στίχους. «Έλα, εμείς τα γνωρίζουμε όλα και όποιος μας ακούει αποκτά γνώση». Κάτι αντίστοιχο με τον όφη στον Παράδεισο, που παρακινούσε τους πρωτόπλαστους.

Ο Οδυσσέας θέλει να πάει να τις ακούσει. Όμως αυτή η γνώση είναι η κατώτερη που καθηλώνει, και εντέλει αφανίζει.

Το  κατάρτι στηρίζει τα πανιά  και ‘ισορροπεί» το πλοίο, είναι το πνευματικό ιδανικό.

Οι Σειρήνες μας καλούν μαυλιστικά, μας υπόσχονται  μας δελεάζουν σε πολλές στιγμές της ζωής μας να εγκαταλείψουμε τις αξίες και τα ιδανικά μας και να τα αντικαταστήσουμε με ψευδαισθήσεις.

Σκύλα-καρμικός νόμος

….Η Χάρυβδη ρουφά και ξερνά τα νερά της θάλασσας και τότε βρίσκει ευκαιρία η Σκύλλα και αρπάζει 6 συντρόφους του Οδυσσέα. Στράφηκε εκείνος και τους είδε να σπαρταράνε φωνάζοντας το όνομά του. Του άπλωναν το χέρι, του φώναζαν με απελπισία καθώς η Σκύλλα τους κατασπάραζε, μα ο Οδυσσέας ήταν ανήμπορος να τους σώσει. Οι ναύτες κωπηλατούν γοργά και τελικά απομακρύνονται από αυτό το φοβερό μέρος προσεγγίζοντας το νησί του Ήλιου.

Αν τα πράγματα δεν αλλάζουν όσο κι αν προσπαθείς, είναι επειδή επεμβαίνεις στο αποτέλεσμα και όχι στην Αιτία.

Δεν μπορούν όλα τα μέρη του εαυτού να σωθούν. Κάποια από αυτά θα αφανιστούν. Ήτα προφανώς αναπόφευκτο να κατασπαραχθούν εκείνοι οι σύντροφοι υποταγμένοι στους αμείλικτους καρμικούς νόμους γιατί κανείς ούτε ο Οδυσσέας δεν μπορεί να τα βάλει μαζί τους.  Γιατί οι νόμοι είναι το αποτέλεσμα.  Η αιτία βρισκόταν στις επιλογές που είχαν κάνει οι 6 σύντροφοί του στο παρελθόν.

Η αιτία βρίσκεται στο νου και στο ήθος εκείνων που υφίστανται τα αποτελέσματα.

Η αιτία είναι στο νου. Ο Οδυσσέας θα σωθεί επειδή θα κρατήσει σταθερό και ακλόνητο το πνευματικό ιδανικό του και όχι χάρη στη μάταιη αναμέτρηση του με δυνάμεις που μοιάζουν τερατώδεις και συντριπτικές γι’ αυτόν.

«Μυστική Οδύσσεια» Ιουλία Πιτσούλη