Αγάπη

Η αγάπη δεν μπορεί να διδαχθεί, δεν μπορεί να καλλιεργηθεί. Η καλλιεργημένη αγάπη δεν θα είναι καθόλου αγάπη. Δεν θα είναι ένα πραγματικό τριαντάφυλλο, θα είναι  ένα πλαστικό λουλούδι.

Όταν μαθαίνετε κάτι, σημαίνει ότι έρχεται απ’ έξω, δεν είναι μια εσωτερική ωρίμανση. Και η αγάπη πρέπει να είναι η εσωτερική σας ωρίμανση αν θέλετε να είναι αυθεντική και αληθινή.

Η αγάπη δεν είναι διδασκαλία, αλλά ωρίμανση. Αυτό που χρειάζεται εκ μέρους σας δεν είναι να μάθετε τους τρόπους της αγάπης, αλλά να ξεμάθετε τους τρόπους της μη –αγάπης. Οι τροχοπέδες πρέπει ν’ απομακρυνθούν, τα εμπόδια να καταστραφούν-μετά η αγάπη είναι η φυσική, αυθόρμητη ύπαρξή σας. Όταν απομακρυνθούν τα εμπόδια, όταν τα βράχια φύγουν από το  δρόμο, αρχίζει η ροή. Είναι ήδη εκεί- κρυμμένη πίσω από πολλά βράχια, αλλά η πηγή της αγάπης είναι ήδη εκεί. Είναι η ίδια σας η ύπαρξη.

OSHO «Τι είναι η αγάπη;»

 

Η πόλη των πηγαδιών

Η πόλη των πηγαδιών

Εκείνη την πόλη δεν την κατοικούσαν άνθρωποι, όπως όλες τις άλλες πόλεις του πλανήτη.

Σ’ εκείνη την πόλη κατοικούσαν πηγάδια. Πηγάδια ζωντανά… αλλά πηγάδια.

Τα πηγάδια διέφεραν μεταξύ τους όχι μόνο ως προς τον τόπο όπου είχαν ανοιχτεί, αλλά και ως προς το στόμιο (το άνοιγμα που τα συνέδεε με τον εξωτερικό κόσμο.)

Υπήρχαν πηγάδια ευκατάστατα και πολυτελή, με στόμιο από μάρμαρο και όμορφα μέταλλα, πηγάδια ταπεινά από τούβλα και ξύλο, κι άλλα πιο φτωχά, απλές γυμνές τρύπες που ανοίγονταν στη γη.

Η επικοινωνία μεταξύ των κατοίκων της πόλης γινόταν από στόμιο σε στόμιο, και οι ειδήσεις έφταναν γρήγορα απ’ άκρη σ’ άκρη.

Μια μέρα, έφτασε στην πόλη μια «μόδα» που μάλλον είχε γεννηθεί σε κάποιο ανθρώπινο χωριό.

Η νέα ιδέα ήταν ότι κάθε ζωντανό όν που εκτιμούσε τον εαυτό του θα έπρεπε να φροντίζει πολύ περισσότερο το εσωτερικό παρά το εξωτερικό. Το σημαντικό δεν ήταν η επιφάνεια, αλλά το περιεχόμενο.

Έτσι έγινε, και τα πηγάδια άρχισαν να γεμίζουν με αντικείμενα.

Μερικά γέμισαν με κοσμήματα, χρυσά νομίσματα και πολύτιμες πέτρες. Άλλα, πιο πρακτικά, γέμισαν με ηλεκτρικές συσκευές και μηχανές. Μερικά άλλα επέλεξαν την τέχνη και γέμισαν με πίνακες ζωγραφικής, πιάνα με ουρά και εξεζητημένα μεταμοντέρνα γλυπτά. Τέλος, τα διανοούμενα γέμισαν με βιβλία, ιδεολογικά μανιφέστα και εξειδικευμένα περιοδικά.

Πέρασε ο καιρός.

Τα περισσότερα πηγάδια γέμισαν σε τέτοιο σημείο, ώστε τίποτ’ άλλο δε χωρούσε.

Τα πηγάδια δεν ήταν όλα ίδια, οπότε κάποια συμβιβάστηκαν, ενώ άλλα σκέφτηκαν πως έπρεπε να κάνουν κάτι για να συνεχίσουν να συσσωρεύουν πράγματα στο εσωτερικό τους….

Ένα απ’ αυτά έκανε την αρχή. Αντί να συμπιέζει το περιεχόμενο, σκέφτηκε να αυξήσει τη χωρητικότητά του διευρύνοντας το χώρο του.

Δεν πέρασε καιρός και άρχισαν και τα υπόλοιπα να μιμούνται την καινούργια ιδέα. Όλα τα πηγάδια δαπανούσαν μεγάλο μέρος της ενέργειάς τους για να επεκταθούν και ν’ αποκτήσουν περισσότερο χώρο στο εσωτερικό τους. Ένα πηγάδι μικρό και απόκεντρο, άρχισε να βλέπει τους συντρόφους του να επεκτείνονται χωρίς μέτρο. Σκέφτηκε ότι αν συνέχιζαν να διευρύνονται με αυτόν τον τρόπο, σύντομα θα μπέρδευαν τα όριά τους και τo κάθε ένα θα έχανε την ταυτότητά του. ..

Ίσως, ξεκινώντας από αυτήν την ιδέα, σκέφτηκε ότι ένας διαφορετικός τρόπος για να αυξήσει τη χωρητικότητά του ήταν να μεγαλώσει όχι φαρδαίνοντας, αλλά βαθαίνοντας. Να επεκταθεί σε βάθος αντί για πλάτος. Σύντομα συνειδητοποίησε ότι όλα όσα είχε στο εσωτερικό του έκαναν αδύνατη την εργασία της εκβάθυνσης. Αν ήθελα να γίνει πιο βαθύ, όφειλε να ξεφορτωθεί ολόκληρο το περιεχόμενό του…..

Στην αρχή, το κενό το τρόμαξε. Αλλά αργότερα, όταν είδε ότι δεν είχε άλλη επιλογή, το έκανε.

Χωρίς τίποτα στην κατοχή του, το πηγάδι άρχισε να βαθαίνει, ενώ τα υπόλοιπα άρπαζαν τα αντικείμενα που είχε πετάξει…

Μια μέρα, κάτι ξάφνιασε το πηγάδι που μεγάλωνε προς τα κάτω. Κάτω, πολύ κάτω, πολύ στο βάθος… βρήκε νερό!

Ποτέ πριν άλλο πηγάδι δεν είχε ξαναβρεί νερό.

Το πηγάδι ξεπέρασε την έκπληξή του κι άρχισε να παίζει με το νερό καταβρέχοντας τα τοιχώματά του, πιτσιλώντας το στόμιό του και τέλος, βγάζοντας το νερό προς τα έξω.

Η πόλη δεν είχε βραχεί ποτέ από τίποτ’ άλλο πέρα από τη βροχή η οποία, εκ των πραγμάτων, ήταν αρκετά σπάνια. Έτσι, η γη τριγύρω απ’ το πηγάδι, αναζωογονημένη από το νερό, άρχισε να ξυπνά.

Οι σπόροι βλάστησαν παίρνοντας τη μορφή χλόης, τριφυλλιών, λουλουδιών και αδύναμων κορμών που μετατράπηκαν αργότερα σε δέντρα….

Μια έκρηξη χρωμάτων και ζωής απλώθηκε γύρω από το απομακρυσμένο πηγάδι, το οποίο άρχισαν να αποκαλούν: «το Περιβόλι».

Όλοι το ρωτούσαν πώς είχε καταφέρει αυτό το θαύμα.

«Δεν είναι κανένα θαύμα» απαντούσε το Περιβόλι. «Πρέπει να σκάψεις στο εσωτερικό, προς τα μέσα.»

Πολλοί θέλησαν να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Περιβολιού, αλλά αποδοκίμασαν την ιδέα όταν συνειδητοποίησαν ότι, γι να βαθύνουν, θα έπρεπε πρώτα να αδειάσουν.

Συνέχισαν να διευρύνονται όλο και πιο πολύ, για να γεμίσουν με περισσότερα ακόμα πράγματα…

Στην άλλη άκρη της πόλης, ένα άλλο πηγάδι αποφάσισε κι αυτό να πάρει το ρίσκο να αδειάσει….

Κι άρχισε κι αυτό να βαθαίνει…

Κι έφτασε κι αυτό στο νερό….

Και το έριξε κι αυτό προς τα έξω δημιουργώντας μια δεύτερη όαση στο χωριό…

«Τι θα κάνεις όταν θα τελειώσει το νερό;» τον ρωτούσαν.

«Δεν ξέρω τι θα συμβεί» απαντούσε. «Αλλά, προς το παρόν, όσο περισσότερο νερό βγάζω, τόσο περισσότερο νερό βρίσκω.»

Πέρασαν μερικοί μήνες μέχρι τη μεγάλη ανακάλυψη.

Μια μέρα, σχεδόν κατά τύχη, τα δυο πηγάδια κατάλαβαν ότι το νερό που είχαν βρει στο βάθος τους ήταν το ίδιο…

Ότι το ίδιο υπόγειο ποτάμι που περνούσε από το ένα, γέμιζε το βάθος του άλλου.

Κατάλαβαν ότι ξεκινούσε γι’ αυτά μια καινούργια ζωή.

Όχι μόνο μπορούσαν να επικοινωνήσουν από στόμιο σε στόμιο, επιφανειακά, όπως οι άλλοι, αλλά η αναζήτηση τους, τους είχε προσφέρει ένα νέο και μυστικό σημείο επαφής.

Είχαν ανακαλύψει τη βαθιά επικοινωνία που πετυχαίνουν μόνο εκείνοι που έχουν το θάρρος να αδειάσουν από κάθε περιεχόμενο και να ψάξουν στο βάθος της ύπαρξής τους για να βρουν τι έχουν να δώσουν…..

                                           Jorge Bucay «Ιστορίες για να σκεφτείς»

 

 

Η σύγκρουση είναι μια έκφραση φόβου

 

 

Η σύγκρουση είναι μια έκφραση φόβου

Γνώρισε πρώτα ότι αυτό είναι φόβος.

Ο φόβος προκύπτει από έλλειψη αγάπης

Μόνη γιατρειά για την έλλειψη αγάπης είναι η απόλυτη αγάπη

Η απόλυτη αγάπη είναι η Επανόρθωση

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

Να μην αντιστέκεσαι στον πονηρό (Ματθαίος Ε, 39)

Υπάρχουν ορισμένοι νόμοι που διέπουν τη σκέψη, όπως υπάρχουν ορισμένοι βασικοί νόμοι της χημείας και της φυσικής.

Γνωρίζουμε ότι ο έλεγχος της σκέψης είναι το Κλειδί του Πεπρωμένου και για να μάθουμε πρέπει να κατανοήσουμε αυτούς τους νόμους.

Ένας από τους μεγάλους νόμους είναι ο νόμος της Υποκατάστασης. Το νόημα του είναι ότι ο μόνος τρόπος για να απαλλαγείς από κάποια σκέψη είναι να την υποκαταστήσεις με κάποια άλλη. Δεν μπορείς να διώξεις μια σκέψη αν δε βάλεις στη θέση της μια άλλη σκέψη. Στο φυσικό πεδίο δεν είναι έτσι τα πράγματα. Μπορείς να εγκαταλείψεις ένα βιβλίο ή να αφήσεις μια πέτρα ανοίγοντας απλά και μόνο το χέρι σου. Με τη σκέψη όμως δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Αν θέλεις να διώξεις μια αρνητική σκέψη, ο μόνος τρόπος είναι να σκεφτείς κάτι θετικό κι εποικοδομητικό. Όταν έρχονται στο νου σου αρνητικές σκέψεις, μην τις πολεμάς, αλλά σκέψου κάτι θετικό. Μερικές φορές συμβαίνει να σ’ έχει καταλάβει με τόση ένταση μια αρνητική σκέψη, ώστε να μην μπορείς να την ξεπεράσεις. Θα το χαρακτηρίζαμε σαν μια έξαρση απαισιοδοξίας ή ανησυχίας ή ίσως θυμού. Σε τέτοιες περιπτώσεις, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να βρεις κάποιον και να μιλήσεις μαζί του για ένα οποιοδήποτε θέμα ή να δεις μια καλή ταινία ή να διαβάσεις ένα καλό βιβλίο. Αν προσπαθήσεις να πολεμήσεις το αρνητικό ατό κύμα που σε κατακλύζει, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να το ισχυροποιήσεις. Στρέψε την προσοχή σου σε κάτι διαφορετικό, αρνούμενος να αναμασάς ή να σκέφτεσαι το πρόβλημα και αργότερα όταν θα έχεις πια απομακρυνθεί απ’ αυτό, μπορείς να επιστρέψεις σ’ αυτό και να το αντιμετωπίσεις με μια πνευματική διαδικασία.

Emmet Fox «Δώσε αξία στη ζωή σου»

 

 

 

Εκδίκηση

Εκδίκηση

«Σ’ εμένα ανήκει η εκδίκηση, εγώ θα ανταποδώσω, λέγει ο Κύριος»

 (Ρωμαίους ΙΒ΄19)

Το πνευματικό νόημα της λέξης εκδίκηση στη Βίβλο είναι δικαίωση. Αφορά τη δικαίωση της Αλήθειας ενάντια στην πρόκληση του φόβου ή της παρανόησης.

Γνωρίζουμε ότι η ουσιαστική φύση της Ύπαρξης είναι τέλεια, αμετάβλητη αρμονία. Αυτό είναι η απόλυτη Αλήθεια και τίποτα δεν μπορεί να την αλλάξει.

Είναι βέβαια δυνατόν ν’ αποδεχόμαστε εσφαλμένες ιδέες για την Αλήθεια και όσο το κάνουμε αυτό, ζούμε μέσα σε δεσμά. Μας απασχολεί επίσης ο φόβος, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά έλλειψη εμπιστοσύνης στο Θεό.

Όταν φαίνεται ότι μας έχουν πληγώσει οι άλλοι, αντί να  μένουμε σ’ αυτή την πικρία, πρέπει να διώχνουμε κάθε σκέψη που αφορά αυτό το γεγονός και να κατανοούμε την καλοσύνη και την αρμονία του Θεού μέσα μας αλλά και μέσα στο φταίχτη. Αυτό είναι δικαίωση ή πνευματική «εκδίκηση», όπως τη διδάσκει η Βίβλος και δεν θεραπεύει μόνο την όλη κατάσταση αλλά φέρνει και μεγάλη πνευματική πρόοδο.

Έμμετ Φοξ  «Δώσε αξία στη ζωή σου»

 

 

Μην αντιστέκεσαι...

 

Μην αντιστέκεσαι

Όταν αντιδράς σε κάτι, το ανταγωνίζεσαι και κείνο αντεπιτίθεται. Όσο πιο σκληρά το πολεμάς, τόσο πιο σκληρά σε χτυπά.

Εκείνο που παραμελείς ή ακόμα καλύτερα αγνοείς, αρχίζει να ξεθωριάζει ή να πεθαίνει.

Όταν δίνεις την προσοχή σου σε κάποιο θέμα, φέρνεις το θέμα αυτό  στη συνειδητότητά σου –είτε πρόκειται για καλό, είτε για κακό.

Όταν αντιμετωπίζεις μια αρνητική κατάσταση στη ζωή σου, ο επιστημονικός τρόπος να την αντιμετωπίσεις είναι να αποσύρεις την προσοχή σου απ’ αυτήν και να φέρεις στο υποσυνείδητό σου την αντίθετή του. Αν το κάνεις αυτό τότε η ανεπιθύμητη κατάσταση χάνεται.

Μην απομακρύνεις τα δεκανίκια τα δικά σου ή των άλλων. Όταν δεν θα χρειάζονται πια θα πέσουν.

Μην πολεμάς τους ρευματισμούς σου, τα χρέη σου, τη βαρετή δουλειά σου ή ακόμα την κοφτερή σου γλώσσα, αλλά αντίθετα φέρε στη συνειδητότητά σου  υγεία, ευημερία, αρμονία, χιούμορ και όλα τα δυσάρεστα πράγματα θα εξαφανιστούν.

Έμμετ Φοξ « Δώσε αξία στη ζωή σου»

Κι αυτό θα περάσει…

Κι αυτό θα περάσει…

Ζούσε κάποτε ένας βασιλιάς σε μια μακρινή χώρα, που ήταν συνεχώς διχασμένος μεταξύ ευτυχίας και μελαγχολίας. Το παραμικρό του προκαλούσε μεγάλη ταραχή ή έντονη αντίδραση και η ευτυχία του μετατρεπόταν γρήγορα σε απογοήτευση και απελπισία. Ήρθε κάποια στιγμή που ο βασιλιάς βαρέθηκε τον εαυτό του και τη ζωή του κι άρχισε να αναζητεί διέξοδο. Έστειλε να του φέρουν ένα σοφό που ζούσε στο βασίλειό του και που είχε τη φήμη ότι ήταν φωτισμένος. Όταν ήρθε ο σοφός, ο βασιλιάς του είπε: « θέλω να γίνω σαν εσένα. Μπορείς να μου δώσεις κάτι που θα φέρει ισορροπία, γαλήνη και σοφία στη ζωή μου; Θα πληρώσω ό,τι αντίτιμο μου ζητήσεις.»

«Ίσως μπορώ να σε βοηθήσω», είπε ο σοφός. «Όμως το αντίτιμο είναι τόσο μεγάλο, ώστε ολόκληρο το βασίλειό σου δε θα είναι αρκετό για πληρωμή. Συνεπώς, θα σου τα κάνω δώρο, αν το τιμήσεις.» ο βασιλιάς τον διαβεβαίωσε ότι θα το τιμούσε και ο σοφός έφυγε.

Λίγες βδομάδες αργότερα επέστρεψε και έδωσε στο βασιλιά ένα περίτεχνο κουτί, σκαλισμένο σε νεφρίτη. Ο βασιλιάς άνοιξε το κουτί και βρήκε μέσα ένα απλό χρυσό δαχτυλίδι. Μια φράση ήταν χαραγμένη πάνω του. Έγραφε: «Και αυτό θα περάσει.»

 «τι σημαίνει αυτό;» ρώτησε ο βασιλιάς. Ο σοφός απάντησε: «Να φοράς πάντα αυτό το δαχτυλίδι. Ό,τι κι αν συμβαίνει, πριν το αποκαλέσεις καλό ή κακό, άγγιζε αυτό το δαχτυλίδι και διάβαζε τη χαραγμένη φράση. Μ’ αυτό τον τρόπο θα είσαι πάντα ήρεμος».

Μη αντίσταση, μη κρίση και μη προσκόλληση είναι οι τρεις πλευρές της αληθινής ελευθερίας και της φωτισμένης ζωής.

Η αναγνώριση ότι  κι αυτό θα περάσει  οδηγεί στην αποστασιοποίηση, μια άλλη διάσταση μπαίνει στη ζωή σου-εσωτερικός χώρος, «διάστημα».

Αυτή η ελευθερία είναι η ανάδυση του εσωτερικού χώρου. Έρχεται σαν ησυχία, μια ανεπαίσθητη γαλήνη βαθιά μέσα σου, ακόμα και μπροστά σε κάτι φαινομενικά κακό.

Κι αυτό θα περάσει.

Ξαφνικά υπάρχει χώρος γύρω από το γεγονός. Υπάρχει χώρος γύρω από τα συναισθηματικά «πάνω» και «κάτω’ σου, ακόμα και γύρω από τον πόνο. Και από αυτό το χώρο απορρέει μια γαλήνη που δεν είναι  «του κόσμου τούτου», επειδή τούτος ο κόσμος είναι μορφή και η γαλήνη είναι χώρος. Δηλαδή είναι η «ειρήνη του Θεού».

Τώρα μπορείς να απολαμβάνεις και να τιμάς τα πράγματα του κόσμου τούτου χωρίς να τους δίνεις σημασία και σπουδαιότητα που δεν έχουν. Μπορείς να συμμετέχεις στο χορό της Δημιουργίας και να είσαι ενεργός χωρίς προσκόλληση στο αποτέλεσμα και χωρίς να έχεις παράλογες απαιτήσεις από τον κόσμο: πραγμάτωσέ με, κάνε με ευτυχισμένο, κάνε με να νιώθω ασφαλής, πες μου ποιος είμαι. Ο κόσμος δεν μπορεί να σου δώσει αυτά τα πράγματα και όταν δεν έχεις πια τέτοιες προσδοκίες, κάθε αυτοδημιουργημένη οδύνη φτάνει στο τέλος της. Κάθε τέτοια οδύνη οφείλεται σε υπερεκτίμηση της μορφής και μη επίγνωση της διάστασης του εσωτερικού χώρου.

Eckhart Tolle  «Για μια νέα ζωή»

Το χαμένο δαχτυλίδι

Το χαμένο δαχτυλίδι

«Όταν έβλεπα ανθρώπους ως σύμβουλος και πνευματικός δάσκαλος, επισκεπτόμουν δυο φορές την εβδομάδα μια γυναίκα της οποίας το σώμα ήταν ρημαγμένο από τον καρκίνο. Ήταν δασκάλα, γύρω στα σαράντα πέντε και οι γιατροί της δεν της έδιναν παραπάνω από λίγους μήνες ζωής. Μερικές φορές ανταλλάσσαμε λίγες κουβέντες κατά τη διάρκεια αυτών των επισκέψεων, αλλά, ως επί το πλείστον, καθόμασταν μαζί σιωπηλά και ενώ καθόμασταν, είχε τις πρώτες φευγαλέες ματιές στην ηρεμία μέσα της, που δε γνώριζε ποτέ πως υπήρχε κατά τη διάρκεια της πολυάσχολης ζωής της ως δασκάλας.

       Μια μέρα, όμως φτάνοντας τη βρήκα σε κατάσταση μεγάλης στενοχώριας και θυμού. «τι συνέβη;» τη ρώτησα. Το διαμαντένιο της δαχτυλίδι, μεγάλης χρηματικής αλλά και συναισθηματικής αξίας, είχε εξαφανιστεί και μου είπε πως ήταν σίγουρη ότι είχε κλαπεί από τη γυναίκα που ερχόταν λίγες ώρες κάθε μέρα για να τη φροντίζει. Έλεγε πως δεν καταλάβαινε πώς μπορούσε κάποιος να είναι τόσο ανάλγητος και άκαρδος ώστε να της κάνει κάτι τέτοιο.  Με ρώτησε αν θα έπρεπε να μιλήσει ευθέως στη γυναίκα ή να καλέσει την αστυνομία.  Της είπα πως δεν μπορούσα να της πω τι να κάνει, αλλά της ζήτησα να σκεφτεί πόσο σημαντικό ήταν ένα δαχτυλίδι ή οτιδήποτε άλλο σ’ αυτό το σημείο της ζωής της. «Δεν καταλαβαίνεις», μου είπε. «Ήταν το δαχτυλίδι της γιαγιάς μου. Το φορούσα κάθε μέρα, μέχρι που αρρώστησα και τα δάχτυλά μου πρήστηκαν . είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό δαχτυλίδι για μένα. Πώς είναι δυνατόν να μη στενοχωριέμαι;»

Η ταχύτητα της απάντησής της, ο θυμός και η αμυντικότητα στη φωνή της ήταν ενδείξεις ότι δεν είχε γίνει ακόμα αρκετά παρούσα ώστε να κοιτάξει μέσα της και να απεμπλέξει την αντίδρασή της από το γεγονός και να τα παρατηρήσει και τα δυο.

«Θα σου κάνω μερικές ερωτήσεις», της είπα, «αλλά, αντί να απαντήσεις τώρα, δες αν μπορείς να βρεις τις απαντήσεις μέσα σου.  Θα κάνω μια σύντομη παύση έπειτα από κάθε ερώτηση. Όταν θα έρχεται η απάντηση, μπορεί να μην έρχεται απαραίτητα με τη μορφή λέξεων. Είπε πως ήταν έτοιμη να ακούσει. Ρώτησα: «Συνειδητοποιείς ότι θα χρειαστεί να παραιτηθείς από το δαχτυλίδι κάποια στιγμή, ίσως αρκετά σύντομα; Πόσο περισσότερο χρόνο θα χρειαστείς ώσπου να είσαι έτοιμη να παραιτηθείς απ’ αυτό; Έχει μειωθεί αυτό που είσαι από την απώλεια;» Ακολούθησαν μερικά λεπτά σιωπής μετά την τελευταία ερώτηση.

Όταν άρχισε να μιλάει ξανά, υπήρχε ένα χαμόγελο στο πρόσωπό της και φαινόταν ήρεμη. «Η τελευταία ερώτηση με έκανε να συνειδητοποιήσω κάτι σημαντικό. Πήγα πρώτα στο νου μου για μια απάντηση και ο νους μου είπε: «Ναι, φυσικά έχεις μειωθεί». Έπειτα έκανα ξανά την ερώτηση στον εαυτό μου: «Έχει μειωθεί αυτό που είμαι;» Αυτή τη φορά προσπάθησα να νιώσω αντί να σκεφτώ την ερώτηση. Και , ξαφνικά, μπορούσα να νιώσω το «Υπάρχω» τόσο έντονα, τότε αυτό που είμαι δεν έχει μειωθεί καθόλου. Μπορώ να το νιώθω και τώρα, κάτι γαλήνιο και πολύ ζωντανό.»

       «Αυτή είναι η χαρά της Ύπαρξης», είπα. «Μπορείς να τη νιώσεις μόνο όταν είσαι έξω από το κεφάλι σου. Την Ύπαρξη πρέπει να τη νιώσεις. Δεν μπορείς να τη σκεφτείς. Το Εγώ δεν τη γνωρίζει επειδή αποτελείται από σκέψη. Το δαχτυλίδι ήταν στην πραγματικότητα στο κεφάλι σου σαν σκέψη που την μπέρδευες με την αίσθηση του Υπάρχω. Σκεφτόσουν ότι το Υπάρχω ή ένα μέρος του βρισκόταν στο δαχτυλίδι.

Όλα όσα επιζητεί το Εγώ και στα οποία προσκολλάται είναι υποκατάστατα της Ύπαρξης, την οποία δεν μπορεί να νιώσει. Μπορείς να εκτιμάς και να νοιάζεσαι για πράγματα, αλλά όποτε προσκολλάσαι σ’ αυτά, θα ξέρεις ότι είναι το Εγώ. Και δεν είσαι ποτέ προσκολλημένη σ’ ένα πράγμα, αλλά σε μια σκέψη που έχει το «εγώ», το «εμένα» ή το «μου» μέσα της. Όποτε αποδέχεσαι πλήρως μια απώλεια, πηγαίνεις πέρα από το Εγώ και αναδύεται αυτή που είσαι, το Υπάρχω, που είναι η ίδια η συνειδητότητα.

«Τώρα καταλαβαίνω», είπε, «κάτι που είπε ο Ιησούς και που ποτέ πριν δεν το είχα κατανοήσει: «Αν σου πάρει κάποιος το πουκάμισο, δώσ’ του και το πανωφόρι σου».

«Σωστά». Είπα. «Δε σημαίνει ότι δε θα πρέπει να κλειδώνεις την πόρτα σου ποτέ. Το μόνο που σημαίνει είναι ότι, μερικές φορές, το να παραιτείσαι από πράγματα είναι μια πράξη πολύ μεγαλύτερης δύναμης από το να τα υπερασπίζεσαι ή να γαντζώνεσαι πάνω τους.»

Τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής της, καθώς το σώμα της γινόταν όλο και πιο αδύναμο, η ίδια ακτινοβολούσε όλο και περισσότερο, σαν να έλαμπε ένα φως από μέσα της. Χάρισε πολλά  από τα υπάρχοντά της, μερικά μάλιστα και στη γυναίκα που πίστευε ότι της έκλεψε το δαχτυλίδι και με κάθε πράγμα που χάριζε, η χαρά της γινόταν και πιο βαθιά. Όταν η μητέρα της μου τηλεφώνησε για να με πληροφορήσει  ότι η κόρη της είχε αναπαυθεί, ανέφερε επίσης ότι μετά το θάνατό της, είχαν βρει το δαχτυλίδι στο ντουλαπάκι του μπάνιου με τα φάρμακα. Επέστρεψε η γυναίκα το δαχτυλίδι ή βρισκόταν εκεί όλο αυτό τον καιρό; Κανείς δε θα μάθει ποτέ.  Ένα πράγμα ξέρουμε σίγουρα:

Η ζωή θα σου δώσει όποια εμπειρία είναι πιο βοηθητική για την εξέλιξη της συνειδητότητάς σου. Πώς θα ξέρεις ότι αυτή είναι η εμπειρία που χρειάζεσαι; Επειδή αυτή είναι η εμπειρία που έχεις αυτή τη στιγμή.  

Είναι λάθος, λοιπόν, να είσαι περήφανος για τα υπάρχοντά  σου ή να νιώθεις φθόνο για ανθρώπους που έχουν περισσότερα από σένα; Καθόλου. Αυτή η αίσθηση περηφάνιας, η ανάγκη να ξεχωρίζεις, η φαινομενική ενίσχυση του εαυτού σου μέσω του «περισσότερο από» και μείωσης μέσω το «λιγότερο από» δεν είναι ούτε σωστή ούτε λάθος: είναι το Εγώ. Το Εγώ δεν είναι λάθος, είναι απλώς μη συνειδητό. Όταν παρατηρείς το Εγώ στον εαυτό σου, αρχίζεις να πηγαίνεις πέρα απ’ αυτό. Μην παίρνεις το Εγώ υπερβολικά σοβαρά. Όταν διακρίνεις εγωική συμπεριφορά στον εαυτό σου, χαμογέλα. Πάνω απ’ όλα να ξέρεις ότι το Εγώ δεν είναι προσωπικό. Δεν είναι αυτό που είσαι. Αν θεωρείς το Εγώ προσωπικό σου πρόβλημα, αυτό είναι απλώς ακόμα περισσότερο Εγώ. Eckhart Tolle «Για μια νέα ζωή»

 

 

Ανθρώπινες σχέσεις

Ανθρώπινες σχέσεις

 

-Ποια είναι η πιο αποτελεσματική τεχνική για να σχετιστούμε με τους άλλους;

-Το πώς αντιμετωπίζουμε τους άλλους είναι ένα ιδιαίτερα πολύπλοκο θέμα. Δεν υπάρχει τρόπος να ανακαλύψεις τη συνταγή που θα μπορούσε να λύσει όλα τα προβλήματα.

Η συμπάθεια είναι ένας σημαντικός παράγοντας. Η ικανότητα να αντιλαμβάνεσαι τη δυστυχία του άλλου.

Η συμπάθεια επίσης είναι σημαντική όχι μόνο ως μέσο για την ανάπτυξη της συμπόνιας, αλλά ότι γενικά όταν έχεις να κάνεις με άλλους σε ένα οποιοδήποτε επίπεδο, εάν έχεις κάποιες δυσκολίες, είναι άκρως υποβοηθητικό να δοκιμάσεις να βάλεις τον εαυτό σου στη θέση του άλλου και να δεις πως εσύ θα αντιδρούσες στη δεδομένη κατάσταση.

Ακόμη κι αν δεν έχεις καμιά κοινή εμπειρία με το άλλο πρόσωπο ή αν έχεις ένα πολύ διαφορετικό τρόπο ζωής, πάλι μπορείς να το κάνεις αυτό χρησιμοποιώντας τη φαντασία σου.

Αυτό βοηθάει να αναπτύξει κανείς συνειδητότητα και σεβασμό για  τα αισθήματα των άλλων, πράγμα που αποτελεί ένα σημαντικό παράγοντα στην ελάττωση των συγκρούσεων και των προβλημάτων με άλλα άτομα.

Οποτεδήποτε συναντώ ανθρώπους, πάντα τους προσεγγίζω από την πλευρά των πιο βασικών πραγμάτων που έχουμε κοινά. Ο καθένας από μας έχει μια φυσική δομή-πνεύμα και συναισθήματα. Γεννιόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο και όλοι μας πεθαίνουμε.  Όλοι μας επιθυμούμε την ευτυχία και δεν θέλουμε να υποφέρουμε. Βλέποντας τους άλλους από αυτή την πλευρά παρά εστιάζοντας την προσοχή μου σε δευτερεύουσες διαφορές, όπως, το χρώμα, τη θρησκεία, τις πολιτιστικές παραδόσεις, μου επιτρέπει να έχω την αίσθηση ότι συναντώ κάποιον όμοιο με εμένα. Έχω δει πως όταν σχετιζόμαστε με τους άλλους σε αυτό το επίπεδο είναι πολύ πιο εύκολο να συνδιαλεγόμαστε και να επικοινωνούμε μεταξύ μας.

 

Νομίζω όμως ότι υπάρχουν και κάποιοι άλλοι παράγοντες που μπορούν να μας βοηθήσουν να συναναστρεφόμαστε τους άλλους πιο επιδέξια.  Είναι χρήσιμο να καταλάβουμε και να εκτιμήσουμε το πνευματικό υπόβαθρο των ανθρώπων που συναναστρεφόμαστε. Επίσης, το να έχουμε πιο ανοιχτό μυαλό και ειλικρίνεια είναι ποιότητες που θα μας φανούν χρήσιμες όσον αφορά τη σχέση μας με τους άλλους.

Αναφέρει μια προσωπική εμπειρία ο συγγραφέας.

Ένα βράδυ ήταν καλεσμένος για φαγητό. Ανάμεσα στους καλεσμένους είναι και ένας άλλος συγγραφέας. Τον πλησίασε και θέλησε να αρχίσει κουβέντα μαζί του. Όμως ο συγγραφέας ήταν απρόθυμος και ο τρόπος του ήταν απότομος και ακατάδεκτος. Θεωρώντας τον μάλλον εχθρικό, ακόμα και υπεροπτικό, ένιωσε αμέσως μια αντιπάθεια γι’ αυτόν.

Την επόμενη μέρα συνάντησε ένα φίλο του που γνώριζε τον «εχθρικό» συγγραφέα. Ο φίλος του είπε, ότι τον γνώριζε πολλά χρόνια. Ότι πράγματι δίνει αυτή την εντύπωση, αλλά είναι κάπως ντροπαλός και συγκρατημένος στην αρχή με τους ανθρώπους.  Αλλά αν τον γνωρίσει κανείς καλύτερα θα δει ότι είναι ένας αξιόλογος άνθρωπος. Ανέφερε ότι είχε υποφέρει η οικογένειά του από τους Ναζί. Ότι είχε παντρευτεί και απέκτησε δυο παιδιά που γεννήθηκαν με κάποια σπάνια διαταραχή. Συνέχισε λέγοντας ότι αυτός ο άνθρωπος με όσα του είχαν τύχει αντί να γίνει πικρόχολος ή να κάνει τον μάρτυρα για το υπόλοιπο της ζωής του, αντιμετώπισε τα προβλήματά του απλώνοντας το χέρι του στους άλλους και πέρασε πολλά χρόνια δουλεύοντας εθελοντικά με τους ανάπηρους αφιερώνοντας τον εαυτό του σε αυτό. Αν τον γνωρίσεις είναι πραγματικά ξεχωριστός άνθρωπος, κατέληξε ο φίλος μου.

Πράγματι τη δεύτερη φορά που τον συνάντησα, προσπάθησα να ανοίξω πάλι συζήτηση μαζί του. Οι πληροφορίες που μου είχε εμπιστευτεί ο φίλος μου, είχαν αλλάξει την εικόνα που είχα γι’ αυτόν. Στην αρχή ο τρόπος του παρέμενε ο ίδιος. Αλλά με λίγη ανοιχτοσύνη και επιμονή, ανακάλυψα γρήγορα πως, όπως μου είχε πει ο φίλος μου, η επιφυλακτικότητα του οφειλόταν περισσότερο σε ντροπαλότητα και όχι σε υπεροψία.

Τότε συνειδητοποίησα τη συμβουλή –να κατανοούμε το υπόβαθρο πάνω στο οποίο στηρίζονται οι άνθρωποι-δεν ήταν τόσο επιφανειακή όσο μου είχε φανεί αρχικά.

Δαλάι Λάμα & Howard C. Cutler «Η Τέχνη της Ευτυχίας»

 

 

 

Happiness

 

Happiness

Think less, Feel more

Frown less, Smile more

Talk less, Listen More

Judge less, Accept More

Watch less, Do more

Complain less, Appreciate More

Fear less, Love more

 

Ψάξε και θα χάσεις.

 Μην ψάχνεις και θα βρεις.

 

Τι ψάχνεις;

 Ευτυχία, ευδαιμονία, χαρά-αυτό ψάχνεις;

Την έχεις αναζητήσει για χιλιάδες χρόνια και δεν την έχεις βρει ακόμα.

Έχεις ψάξει τόσο πολύ, έχεις προσπαθήσει τόσο πολύ, που είναι πιθανό να την έχεις χάσει ακριβώς επειδή το προσπαθείς.

Είναι πιθανόν η ίδια η προσπάθεια να σε κρατάει μακριά από την ευτυχία.

Κάνε μια μικρή παύση στην αναζήτησή σου και ανακεφαλαίωσε.

Την έχεις αναζητήσει για πολλές ζωές. Εσύ δε θυμάσαι άλλες ζωές-αυτό δε χρειάζεται-όμως σε αυτή εδώ τη ζωή την έχεις αναζητήσει-αυτό κάνεις- και δεν την έχεις βρει.

Κανένας δεν την έχει βρει ποτέ αναζητώντας την.

Μέσα στην αναζήτηση, είναι φυσικό να ξεχνάς τον εαυτό σου. Αρχίζεις να κοιτάζεις οπουδήποτε, οπουδήποτε αλλού.

Κοιτάζεις στο βορρά και στο νότο και στην ανατολή και στη δύση και στον ουρανό και κάτω από τις θάλασσες και συνεχίζεις να αναζητάς παντού.

Η αναζήτηση γίνεται ολοένα και πιο απεγνωσμένη, επειδή όσο περισσότερο ψάχνεις και δεν βρίσκεις, τόσο μεγαλύτερη αγωνία εμφανίζεται:

«Θα τα καταφέρω αυτή τη φορά ή θα τη χάσω πάλι;»

Ολοένα και περισσότερη απόγνωση, ολοένα και περισσότερη τρέλα.

Τρελαίνεσαι.

Και η ευτυχία παραμένει μακριά.

Για την ακρίβεια απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από σένα.

Ευτυχία είναι η λειτουργία της συνειδητότητάς σου όταν είσαι ξύπνιος.

Δυστυχία είναι η λειτουργία της συνειδητότητάς σου όταν είσαι κοιμισμένος.

Ασυνειδησία είναι ο καθρέφτης σου, φορτωμένος με πολλή σκόνη και με βαλίτσες και με το παρελθόν.

Ευτυχία είναι όταν το βάρος έχει φύγει και ο καθρέφτης έχει βρεθεί και πάλι.

Ο Μάικλ Άνταμ γράφει:

«Μπορεί η ίδια η προσπάθεια να οδηγεί στη δυστυχία.»

Μπορεί όλο το σκοτάδι της επιθυμίας μου να έχει κρατήσει το παράξενο πουλί μακριά από τον ώμο μου. Έχω προσπαθήσει τόσο πολύ και τόσο έντονα να βρω την ευτυχία. Έχω ψάξει τόσο μακριά. Πάντοτε  φανταζόμουν ότι η ευτυχία είναι ένα νησί μέσα σε ένα ποτάμι. Μπορεί να είναι το ίδιο το ποτάμι. Έχω σκεφτεί ότι η ευτυχία είναι το όνομα ενός πανδοχείου στο τέλος του δρόμου. Μπορεί να είναι ο ίδιος ο δρόμος. Έχω πιστέψει ότι η ευτυχία ήταν πάντοτε αύριο και αύριο και αύριο.

Μπορεί να είναι εδώ.

Μπορεί να είναι τώρα.

Εδώ και τώρα όμως είναι σκέτη δυστυχία.

Τότε μπορεί να μην υπάρχει ευτυχία.

Η ευτυχία μπορεί να είναι ένα όνειρο, δημιουργημένο από ένα δυστυχισμένο νου.

Ασφαλώς δεν είναι έτσι όπως τη φαντάζομαι εγώ μέσα στη δυστυχία μου.

 Εδώ και τώρα δεν υπάρχει ευτυχία. Άρα, η ευτυχία δεν υπάρχει. Συνεπώς δεν χρειάζεται να χάνω τον εαυτό μου μέσα σε κάτι που δεν υπάρχει. Τότε μπορώ να ξεχάσω την ευτυχία. Μπορώ να πάψω να στενοχωριέμαι και αντί να ανησυχώ για κάτι που δε γνωρίζω, μπορώ να βιώσω αυτό που ζω με όλο μου το είναι. Η ευτυχία είναι το μάταιο όνειρο.

Τώρα είναι πρωί. Μπορώ να ξυπνήσω και να ζήσω με τη δυστυχία, με αυτό που είναι πραγματικό κάτω από το φως του ήλιου, αυτή τη στιγμή. Και τώρα μπορώ να δω πόσο πολλή από τη δυστυχία μου ήρθε από την προσπάθειά μου να είμαι ευτυχισμένος.

Μπορώ ακόμα να δω ότι η ίδια ή προσπάθεια είναι δυστυχία.

Τουλάχιστον εδώ και τώρα υπάρχω.

Τουλάχιστον είμαι αυτό που είμαι.

Δεν υποκρίνομαι.

Είμαι δυστυχισμένος.

Και λοιπόν;

Απ’ αυτό όμως τρέχω να ξεφύγω;

 Είναι όντως δυστυχία αυτό;

«Κι όταν σταματάω να προσπαθώ να είμαι ευτυχισμένος, όταν δεν ψάχνω άλλο πια, όταν δεν στενοχωριέμαι ούτε για να πάω κάπου ούτε για να αποκτήσω οτιδήποτε, τότε φαίνεται πως έχω ήδη φτάσει σε ένα παράξενο  τόπο:

Είμαι στο εδώ και τώρα.

Αν δεν αναζητάς, αν δεν ψάχνεις, αν δεν επιθυμείς, αν δεν ονειρεύεσαι, για μια στιγμή ο νους πέφτει μέσα στη σιωπή. Είναι ακίνητος. (διαλογισμός)

Για μια στιγμή ο νους σταματάει το συνεχές του τρέξιμο.

Για μια στιγμή, εδώ και τώρα, εμφανίζεται ο πραγματικός κόσμος και βλέπω:

Εδώ και τώρα υπήρχαν πάντοτε όλα όσα έψαχνα και προσπαθούσα να τα βρω οπουδήποτε αλλού!

Κυνηγούσα σκιές.

Η πραγματικότητα είναι εδώ, μέσα σ’ αυτό τον ηλιόφωτο τόπο, μέσα σ’ αυτό το κάλεσμα των πουλιών-Τώρα.

Το ότι αναζητούσα την πραγματικότητα ήταν αυτό που με απομάκρυνε από αυτή.

Η επιθυμία με κούφανε.

Το πουλί πάντοτε εδώ τραγουδούσε.

«Αν είμαι ακίνητος και δε στενοχωριέμαι για να βρω την ευτυχία, τότε η ευτυχία φαίνεται πως είναι ικανή να βρει  εμένα.

Αν είμαι αληθινά ακίνητος, ακίνητος σαν το θάνατο, αν είμαι εντελώς νεκρός-εδώ και τώρα.»

 Η ευτυχία ξαφνικά πηδάει πάνω σου.

Όταν η επιθυμία εξαφανίζεται, εμφανίζεται η Ευτυχία.

Όταν δεν υπάρχει πια προσπάθεια, για πρώτη φορά βλέπεις ποιος είσαι.

OSHO «Ο βρυχηθμός του λιονταριού»