Κι αυτό θα περάσει…

Κι αυτό θα περάσει…

Ζούσε κάποτε ένας βασιλιάς σε μια μακρινή χώρα, που ήταν συνεχώς διχασμένος μεταξύ ευτυχίας και μελαγχολίας. Το παραμικρό του προκαλούσε μεγάλη ταραχή ή έντονη αντίδραση και η ευτυχία του μετατρεπόταν γρήγορα σε απογοήτευση και απελπισία. Ήρθε κάποια στιγμή που ο βασιλιάς βαρέθηκε τον εαυτό του και τη ζωή του κι άρχισε να αναζητεί διέξοδο. Έστειλε να του φέρουν ένα σοφό που ζούσε στο βασίλειό του και που είχε τη φήμη ότι ήταν φωτισμένος. Όταν ήρθε ο σοφός, ο βασιλιάς του είπε: « θέλω να γίνω σαν εσένα. Μπορείς να μου δώσεις κάτι που θα φέρει ισορροπία, γαλήνη και σοφία στη ζωή μου; Θα πληρώσω ό,τι αντίτιμο μου ζητήσεις.»

«Ίσως μπορώ να σε βοηθήσω», είπε ο σοφός. «Όμως το αντίτιμο είναι τόσο μεγάλο, ώστε ολόκληρο το βασίλειό σου δε θα είναι αρκετό για πληρωμή. Συνεπώς, θα σου τα κάνω δώρο, αν το τιμήσεις.» ο βασιλιάς τον διαβεβαίωσε ότι θα το τιμούσε και ο σοφός έφυγε.

Λίγες βδομάδες αργότερα επέστρεψε και έδωσε στο βασιλιά ένα περίτεχνο κουτί, σκαλισμένο σε νεφρίτη. Ο βασιλιάς άνοιξε το κουτί και βρήκε μέσα ένα απλό χρυσό δαχτυλίδι. Μια φράση ήταν χαραγμένη πάνω του. Έγραφε: «Και αυτό θα περάσει.»

 «τι σημαίνει αυτό;» ρώτησε ο βασιλιάς. Ο σοφός απάντησε: «Να φοράς πάντα αυτό το δαχτυλίδι. Ό,τι κι αν συμβαίνει, πριν το αποκαλέσεις καλό ή κακό, άγγιζε αυτό το δαχτυλίδι και διάβαζε τη χαραγμένη φράση. Μ’ αυτό τον τρόπο θα είσαι πάντα ήρεμος».

Μη αντίσταση, μη κρίση και μη προσκόλληση είναι οι τρεις πλευρές της αληθινής ελευθερίας και της φωτισμένης ζωής.

Η αναγνώριση ότι  κι αυτό θα περάσει  οδηγεί στην αποστασιοποίηση, μια άλλη διάσταση μπαίνει στη ζωή σου-εσωτερικός χώρος, «διάστημα».

Αυτή η ελευθερία είναι η ανάδυση του εσωτερικού χώρου. Έρχεται σαν ησυχία, μια ανεπαίσθητη γαλήνη βαθιά μέσα σου, ακόμα και μπροστά σε κάτι φαινομενικά κακό.

Κι αυτό θα περάσει.

Ξαφνικά υπάρχει χώρος γύρω από το γεγονός. Υπάρχει χώρος γύρω από τα συναισθηματικά «πάνω» και «κάτω’ σου, ακόμα και γύρω από τον πόνο. Και από αυτό το χώρο απορρέει μια γαλήνη που δεν είναι  «του κόσμου τούτου», επειδή τούτος ο κόσμος είναι μορφή και η γαλήνη είναι χώρος. Δηλαδή είναι η «ειρήνη του Θεού».

Τώρα μπορείς να απολαμβάνεις και να τιμάς τα πράγματα του κόσμου τούτου χωρίς να τους δίνεις σημασία και σπουδαιότητα που δεν έχουν. Μπορείς να συμμετέχεις στο χορό της Δημιουργίας και να είσαι ενεργός χωρίς προσκόλληση στο αποτέλεσμα και χωρίς να έχεις παράλογες απαιτήσεις από τον κόσμο: πραγμάτωσέ με, κάνε με ευτυχισμένο, κάνε με να νιώθω ασφαλής, πες μου ποιος είμαι. Ο κόσμος δεν μπορεί να σου δώσει αυτά τα πράγματα και όταν δεν έχεις πια τέτοιες προσδοκίες, κάθε αυτοδημιουργημένη οδύνη φτάνει στο τέλος της. Κάθε τέτοια οδύνη οφείλεται σε υπερεκτίμηση της μορφής και μη επίγνωση της διάστασης του εσωτερικού χώρου.

Eckhart Tolle  «Για μια νέα ζωή»