Happiness

 

Happiness

Think less, Feel more

Frown less, Smile more

Talk less, Listen More

Judge less, Accept More

Watch less, Do more

Complain less, Appreciate More

Fear less, Love more

 

Ψάξε και θα χάσεις.

 Μην ψάχνεις και θα βρεις.

 

Τι ψάχνεις;

 Ευτυχία, ευδαιμονία, χαρά-αυτό ψάχνεις;

Την έχεις αναζητήσει για χιλιάδες χρόνια και δεν την έχεις βρει ακόμα.

Έχεις ψάξει τόσο πολύ, έχεις προσπαθήσει τόσο πολύ, που είναι πιθανό να την έχεις χάσει ακριβώς επειδή το προσπαθείς.

Είναι πιθανόν η ίδια η προσπάθεια να σε κρατάει μακριά από την ευτυχία.

Κάνε μια μικρή παύση στην αναζήτησή σου και ανακεφαλαίωσε.

Την έχεις αναζητήσει για πολλές ζωές. Εσύ δε θυμάσαι άλλες ζωές-αυτό δε χρειάζεται-όμως σε αυτή εδώ τη ζωή την έχεις αναζητήσει-αυτό κάνεις- και δεν την έχεις βρει.

Κανένας δεν την έχει βρει ποτέ αναζητώντας την.

Μέσα στην αναζήτηση, είναι φυσικό να ξεχνάς τον εαυτό σου. Αρχίζεις να κοιτάζεις οπουδήποτε, οπουδήποτε αλλού.

Κοιτάζεις στο βορρά και στο νότο και στην ανατολή και στη δύση και στον ουρανό και κάτω από τις θάλασσες και συνεχίζεις να αναζητάς παντού.

Η αναζήτηση γίνεται ολοένα και πιο απεγνωσμένη, επειδή όσο περισσότερο ψάχνεις και δεν βρίσκεις, τόσο μεγαλύτερη αγωνία εμφανίζεται:

«Θα τα καταφέρω αυτή τη φορά ή θα τη χάσω πάλι;»

Ολοένα και περισσότερη απόγνωση, ολοένα και περισσότερη τρέλα.

Τρελαίνεσαι.

Και η ευτυχία παραμένει μακριά.

Για την ακρίβεια απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από σένα.

Ευτυχία είναι η λειτουργία της συνειδητότητάς σου όταν είσαι ξύπνιος.

Δυστυχία είναι η λειτουργία της συνειδητότητάς σου όταν είσαι κοιμισμένος.

Ασυνειδησία είναι ο καθρέφτης σου, φορτωμένος με πολλή σκόνη και με βαλίτσες και με το παρελθόν.

Ευτυχία είναι όταν το βάρος έχει φύγει και ο καθρέφτης έχει βρεθεί και πάλι.

Ο Μάικλ Άνταμ γράφει:

«Μπορεί η ίδια η προσπάθεια να οδηγεί στη δυστυχία.»

Μπορεί όλο το σκοτάδι της επιθυμίας μου να έχει κρατήσει το παράξενο πουλί μακριά από τον ώμο μου. Έχω προσπαθήσει τόσο πολύ και τόσο έντονα να βρω την ευτυχία. Έχω ψάξει τόσο μακριά. Πάντοτε  φανταζόμουν ότι η ευτυχία είναι ένα νησί μέσα σε ένα ποτάμι. Μπορεί να είναι το ίδιο το ποτάμι. Έχω σκεφτεί ότι η ευτυχία είναι το όνομα ενός πανδοχείου στο τέλος του δρόμου. Μπορεί να είναι ο ίδιος ο δρόμος. Έχω πιστέψει ότι η ευτυχία ήταν πάντοτε αύριο και αύριο και αύριο.

Μπορεί να είναι εδώ.

Μπορεί να είναι τώρα.

Εδώ και τώρα όμως είναι σκέτη δυστυχία.

Τότε μπορεί να μην υπάρχει ευτυχία.

Η ευτυχία μπορεί να είναι ένα όνειρο, δημιουργημένο από ένα δυστυχισμένο νου.

Ασφαλώς δεν είναι έτσι όπως τη φαντάζομαι εγώ μέσα στη δυστυχία μου.

 Εδώ και τώρα δεν υπάρχει ευτυχία. Άρα, η ευτυχία δεν υπάρχει. Συνεπώς δεν χρειάζεται να χάνω τον εαυτό μου μέσα σε κάτι που δεν υπάρχει. Τότε μπορώ να ξεχάσω την ευτυχία. Μπορώ να πάψω να στενοχωριέμαι και αντί να ανησυχώ για κάτι που δε γνωρίζω, μπορώ να βιώσω αυτό που ζω με όλο μου το είναι. Η ευτυχία είναι το μάταιο όνειρο.

Τώρα είναι πρωί. Μπορώ να ξυπνήσω και να ζήσω με τη δυστυχία, με αυτό που είναι πραγματικό κάτω από το φως του ήλιου, αυτή τη στιγμή. Και τώρα μπορώ να δω πόσο πολλή από τη δυστυχία μου ήρθε από την προσπάθειά μου να είμαι ευτυχισμένος.

Μπορώ ακόμα να δω ότι η ίδια ή προσπάθεια είναι δυστυχία.

Τουλάχιστον εδώ και τώρα υπάρχω.

Τουλάχιστον είμαι αυτό που είμαι.

Δεν υποκρίνομαι.

Είμαι δυστυχισμένος.

Και λοιπόν;

Απ’ αυτό όμως τρέχω να ξεφύγω;

 Είναι όντως δυστυχία αυτό;

«Κι όταν σταματάω να προσπαθώ να είμαι ευτυχισμένος, όταν δεν ψάχνω άλλο πια, όταν δεν στενοχωριέμαι ούτε για να πάω κάπου ούτε για να αποκτήσω οτιδήποτε, τότε φαίνεται πως έχω ήδη φτάσει σε ένα παράξενο  τόπο:

Είμαι στο εδώ και τώρα.

Αν δεν αναζητάς, αν δεν ψάχνεις, αν δεν επιθυμείς, αν δεν ονειρεύεσαι, για μια στιγμή ο νους πέφτει μέσα στη σιωπή. Είναι ακίνητος. (διαλογισμός)

Για μια στιγμή ο νους σταματάει το συνεχές του τρέξιμο.

Για μια στιγμή, εδώ και τώρα, εμφανίζεται ο πραγματικός κόσμος και βλέπω:

Εδώ και τώρα υπήρχαν πάντοτε όλα όσα έψαχνα και προσπαθούσα να τα βρω οπουδήποτε αλλού!

Κυνηγούσα σκιές.

Η πραγματικότητα είναι εδώ, μέσα σ’ αυτό τον ηλιόφωτο τόπο, μέσα σ’ αυτό το κάλεσμα των πουλιών-Τώρα.

Το ότι αναζητούσα την πραγματικότητα ήταν αυτό που με απομάκρυνε από αυτή.

Η επιθυμία με κούφανε.

Το πουλί πάντοτε εδώ τραγουδούσε.

«Αν είμαι ακίνητος και δε στενοχωριέμαι για να βρω την ευτυχία, τότε η ευτυχία φαίνεται πως είναι ικανή να βρει  εμένα.

Αν είμαι αληθινά ακίνητος, ακίνητος σαν το θάνατο, αν είμαι εντελώς νεκρός-εδώ και τώρα.»

 Η ευτυχία ξαφνικά πηδάει πάνω σου.

Όταν η επιθυμία εξαφανίζεται, εμφανίζεται η Ευτυχία.

Όταν δεν υπάρχει πια προσπάθεια, για πρώτη φορά βλέπεις ποιος είσαι.

OSHO «Ο βρυχηθμός του λιονταριού»