Πόνος....

      Και μία γυναίκα ζήτησε: « Για τον πόνο μίλησέ μας».

Κι  εκείνος αποκρίθηκε:  «Ο πόνος σας σπάζει το κέλυφος που περιβάλλει την κατανόηση σας. Όπως πρέπει να σπάσει το κουκούτσι του καρπού, ώστε να δει ο πυρήνας του το φώς του Ήλιου, έτσι οφείλετε να μάθετε τον πόνο. Κι αν το μπορούσατε στην καρδιά σας το θαυμασμό για της ζωής σας τα καθημερινά τα θαύματα να κρατούσατε, δε  θα φαινόταν λιγότερος θαυμαστός ἀπ᾿ τη  χαρά ο πόνος; Και δε θα δεχόσαστε τους ρυθμούς της αλλαγής μες στην καρδιά σας, έτσι όπως δεχόσαστε τις αλλαγὲς του χρόνου στα χωράφια σας. Και θα

παρατηρούσατε τη γαλήνη μέσα ἀπ᾿ τους χειμώνες της θλίψης σας.

Μεγάλο μέρος ἀπ᾿   τον πόνο σας είναι δική σας εκλογή.

Είναι ένα φάρμακο πικρό που  ο μέσα σας γιατρός δίνει, τον άρρωστο εαυτό να θεραπεύσει.

Εμπιστευτείτε το θεραπευτή, το  φάρμακο του πιείτε σιωπηλά και ήρεμα. Γιατί το χέρι του,

σκληρό κι αβάσταχτο αν είναι, έχει οδηγό το τρυφερό χέρι του Αόρατου. Κι η κούπα που

προσφέρει, παρόλο που τα χείλη καίει, φτιαγμένη είναι από  εκείνον τον πηλό που ο

Αγγειοπλάστης ύγρανε με τα δικά Του ιερά δάκρυα.

Kahlil Gibran - «Ο πόλεμος και τα μικρά έθνη»