Ζωή μετά το θάνατο…….

Ο Carl Jung  επισημαίνει ότι όλες οι θρησκείες πιστεύουν στην ύπαρξη ζωής μετά το θάνατο του υλικού σώματος.

«Κάθε μια από τις 4 θρησκείες μας βεβαιώνει ότι σ’ αυτό το σώμα από σάρκα και οστά, υπάρχει ένα λεπτό, ζωτικό και υλικό στοιχείο που ζει και μετά το θάνατο. 

Είτε αυτό είναι μια μόνιμη οντότητα ή ο Εαυτός, 

όπως ο Άτμαν των Βραχμάνων, το Ρουχ των Μωαμεθανών και η Χριστιανική Ψυχή, είτε κατά τη βουδιστική θεωρία, είναι πλέγμα ψυχικών και υλικών δραστηριοτήτων-Skandha- που η λειτουργία τους είναι η ζωή. 

Έτσι, σε καμιά απ’ αυτές τις θρησκείες δεν είναι ο θάνατος το απόλυτο τέλος, αλλά για όλες είναι ο διαχωρισμός απλώς της Ψυχής από το υλικό σώμα».

Ο Σρι Σάτυα Σάι Μπάμπα, ένας μεγάλος πνευματικός δάσκαλος που ζει στην Ινδία, διδάσκει ότι όλες οι θρησκείες οδηγούν στον ένα Θεό και λέει ότι όταν πεθαίνουμε βγάζουμε αυτό το σώμα όπως βγάζουμε τα ρούχα μας.

Ο θάνατος λέει μοιάζει πολύ με τον ύπνο. Ο άνθρωπος ξεφορτώνεται αυτό το κορμί όπως ένα παλιό ρούχο. Μόνο το σώμα χάνεται. Καθώς ο νους δεν έχει υλική μορφή, δε χάνεται με το σώμα, και η δραστηριότητα των σκέψεων εξακολουθεί και μετά το θάνατο του υλικού σώματος.

Το ίδιο πίστευε και ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Σωκράτης. Στον Πλάτωνα και ειδικότερα στο «Φαίδων», ο δαιμόνιος εκείνος νους χρησιμοποιεί μιαν απαράμιλλη διαλεκτική για να υποστηρίξει και να αποδείξει την πίστη στην αθανασία. Καθορίζει το θάνατο σαν χωρισμό, απλώς, της ψυχής από το σώμα και όχι μόνο αυτό δεν είναι κακό, αλλά μάλλον είναι απαλλαγή από τους περιορισμούς του σώματος που με τις αισθήσεις του αιχμαλωτίζει την ψυχή. Η σχέση της Ψυχής με το σώμα, έλεγε ο Σωκράτης, είναι σαν τη σχέση που έχει η κιθάρα με τον κιθαρωδό. Το σώμα είναι η κιθάρα και η ψυχή είναι ο κιθαρωδός.

 Ο θάνατος που καταστρέφει την κιθάρα δεν αγγίζει τον κιθαρωδό».

Η Alice Bailey εξηγεί ότι η κίνηση από τη ζωή στο θάνατο είναι απλώς, μια μετακίνηση της συνειδητότητας από ένα επίπεδο ύπαρξης σε άλλο. Κάτι σαν τη μεταφορά της συνειδητότητας από την κατάσταση που βλέπουμε όνειρα και στη συνέχεια, στην κατάσταση του βαθύ ύπνου. Είναι μια αλλαγή στο σημείο συγκέντρωσης.

Ο θάνατος είναι αναπόσπαστο μέρος της διαδικασίας της ανάπτυξης. Αν δεν υποστούμε μερικούς ψυχολογικούς θανάτους δεν θα ωριμάσουμε ποτέ και δε θ’ ανακαλύψουμε τις εσωτερικές μας δυνατότητες. Είναι ένα επιστημονικό γεγονός ότι όλα τα κύτταρα στο σώμα μας –εκτός από αυτά του νευρικού συστήματος-ανανεώνονται κάθε επτά χρόνια. Άρα, το σώμα μας αυτή τη στιγμή αποτελείται από κύτταρα που δεν είναι μεγαλύτερα από 7 χρονών.

Έτσι ο θάνατος είναι αναπόσπαστο μέρος της ανάπτυξης, της αλλαγής και της εξέλιξης. Αν δεν πεθάνει η κάμπια δεν μπορεί να γεννηθεί η πεταλούδα.

Ο θάνατος επίσης είναι απαραίτητος και για τη συναισθηματική, νοητική και πνευματική εξέλιξη. Το παιδί πρέπει να χάσει την παιδικότητα του για να γεννηθεί ο ενήλικας. Πρέπει να αφήσουμε να πεθάνουν οι παλιές μας συνήθειες και ο παλιός μας τρόπος σκέψης για να εξελιχθούμε σαν άτομα.

Ο Ιησούς είπε ότι αν δεν πεθάνουμε και δεν ξαναγεννηθούμε, δεν μπορούμε να μπούμε στη Βασιλεία των Ουρανών. Αυτό, ασφαλώς αναφέρεται στη σταύρωση του εγωκεντρικού εαυτού και τη γέννηση του πνευματικού εαυτού.

«Ο μυστικός κύκλος της ζωής» Robert Najemy