Ο νόμος του Κάρμα….

Ενεργεί πάνω σ’ όλα τα πλάσματα μέσα από το δυαδισμό του πόνου και της απόλαυσης. Σύμφωνα με αυτό το νόμο, κάθε σκέψη, λόγος ή πράξη που εκπέμπουν τα χοντρά (απτά)και λεπτά σώματά μας πρέπει να ξαναγυρίζουν σ’ αυτά. Η ζωή είναι ένας καθρέφτης που αντανακλά σ’ εμάς ό,τι εμείς εκπέμπουμε, έτσι που να μπορούμε να βλέπουμε τον εαυτό μας μέσα από τους άλλους.

Όταν βλάφτουμε, μας βλάφτουν. Όταν αγαπάμε, μας αγαπούν. Πολύ απλά ό,τι κάνουμε στους άλλους θα μας κάνουν κι εμάς. Με τη βοήθεια αυτού του νόμου μαθαίνουμε μέσα από τις δοκιμασίες και τα λάθη.  Όταν υποφέρουμε, καταλαβαίνουμε πώς αισθάνονται οι άλλοι όταν τους κάνουμε να υποφέρουν. Όταν είμαστε ευτυχισμένοι αντιλαμβανόμαστε πώς αισθάνονται οι άλλοι όταν εμείς τους κάνουμε ευτυχισμένους. Η μάθηση με τη βοήθεια του νόμου του Κάρμα είναι μια αργή και μάλλον οδυνηρή διαδικασία.

Όταν εξελιχθούμε αρκετά, αρχίζουμε να ενεργούμε περισσότερο μέσα από το ΝΟΜΟ του ΝΤΑΡΜΑ. Παρόλο που ακόμη μαθαίνουμε με τη βοήθεια του Νόμου του Κάρμα, τώρα ενδιαφερόμαστε πολύ να κάνουμε ό,τι είναι σωστό, ανεξάρτητα από το αν το αποτέλεσμα θα είναι ευχάριστο ή δυσάρεστο. Πόνος κι ευχαρίστηση δεν είναι πια τόσο σημαντικά. Παρακινούμαστε από μια αίσθηση σωστής, ενάρετης δράσης.

Πολλοί είναι οι μεγάλοι άγιοι που έχουν επιδείξει αυτή την ακλόνητη σταθερότητα πάνω στην αλήθεια, σε πείσμα κάθε είδους σωματικής και διανοητικής ταλαιπωρίας. Το «νταρμικό» άτομο, δηλ. το ενάρετο άτομο, νοιάζεται για την κοινωνική ευημερία και για την ανάγκη των άλλων.

Τελικά το άτομο εμπνέεται από ανιδιοτελή αγάπη.

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ εμπνέει μια αίσθηση ένωσης και ενότητας ανάμεσα στον πνευματικό αναζητητή και τα άλλα πλάσματα και τον κόσμο ολόγυρά του. Παύει να αισθάνεται τον εαυτό του σαν μια ξεχωριστή οντότητα που έχει εγωιστικές ανάγκες. Αγαπάει όλους και όλα και δίνει ηθελημένα όλα όσα έχει για το συμφέρον όλων. Οι πράξεις του δεν έχουν σαν κίνητρο το φόβο της ανταπόδοσης του κακού όπως στην περίπτωση του νόμου του κάρμα  ή το καθήκον όπως στην περίπτωση του Ντάρμα. Απλώς δεν βλέπει διαφορά ανάμεσα στις δικές του ανάγκες και στις ανάγκες των άλλων. Δεν καταβάλλει προσπάθεια για να βρίσκεται σε αρμονία με τους άλλους, γιατί γι’ αυτόν δεν υπάρχουν «άλλοι».

«Ο μυστικός κύκλος της ζωής» Robert Najemy